Mijn leven na een verslaving
BENEDEN-LEEUWEN – Vanaf de basisschool verkocht Max Driessen zich als de stoere jongen, die zich door niets en niemand af liet schrikken. Jaren later liepen mensen, uit angst, met een boog om hem heen. Max is nu vijfentwintig en vroeg of hij zijn verhaal mocht vertellen. 'Ik heb een totaal andere kant van mezelf leren kennen en ik voel behoefte om dit met mensen te delen', aldus Max.
Door Elly Hagen
Hij was negen maanden, toen hij door zijn ouders werd geadopteerd. 'Voor zover ik het mij herinner heb ik het heel goed gehad in de jeugd', vertelt Max. 'Ik heb op school wel altijd het gevoel gehad dat ik anders was vanwege mijn huidskleur.' Op het Pax Christi College kwam hij zelfs in een neerwaartse spiraal. 'Mijn probleem was dat ik het middelpunt wilde zijn en met iedereen meeliep. Ik wilde erbij horen, goed genoeg zijn. Ik speelde de stoere jongen, maar van binnen was ik helemaal geen held', verklaart hij.
Max was op zoek naar zijn identiteit. 'Ik had bindingsangst en ik wist niet waar mijn roots lagen. Kerstmis vierde ik bijvoorbeeld niet graag. Als ik er aan dacht, dat mijn biologische ouders die dagen niets te eten hadden, kreeg ik zelf geen hap meer door mijn strot. Ik voelde me machteloos, en voor zulke gevoelens zocht ik een uitweg. De verkeerde bleek achteraf.'
Cocaïne
Het werd alsmaar drukker in zijn hoofd. De cocaïne, die hij vanaf zijn veertiende gebruikte, maakte hem rustig. 'Ik gebruikte steeds meer en had hiervoor op een gegeven moment 300 tot 400 euro per week nodig', legt Max uit. 'Ik verkocht steeds mijn auto's om drugs te kunnen kopen en ik was gokverslaafd. Ik kwam in een totaal andere wereld terecht, en ik veranderde zo, dat ik nauwelijks nog emoties kende. Ik heb in die tijd mijn moeder veel 'pijn' gedaan en vroeg dan nog, waarom huil je?'
Eind aan mijn leven
Het ging steeds verder bergafwaarts. Mensen ontliepen Max, contacten werden verbroken en de schildersopleiding maakte hij niet af. In 2014 ging hij met zijn ouders en zusje naar zijn geboorteland. 'Het voelde goed voor mij om in Brazilië te zijn', vertelt hij. 'Toch sloeg ik helemaal dicht en heb niet door durven graven naar mijn verleden.' De reis bracht meer verwarring. Datzelfde jaar stond hij met zijn auto aan de Waal en speelde met de gedachte om een eind aan zijn leven te maken. Hij belde zijn vader, die zei: 'jongen, kom thuis.' Ik was 24, toen mijn moeder aan mijn bed zat en zei, jongen blijf hier, je hebt nog zo'n mooi leven voor je. Ik kon het niet geloven.'
Afkickkliniek
Het knopje ging toch om. Begin dit jaar heeft Max zich laten behandelen in een afkickkliniek. Daar leerde hij emoties te uiten en te hanteren. 'Ik heb daar voor het eerst gehuild', onthult hij. 'Het was een pittig traject, maar ik kreeg er mijn familie en vriendin voor terug. Ik heb al vijf jaar een relatie en ik heb mijn vriendin belogen en bedrogen. Gelukkig kent ze mijn wilskracht en is ze in mij blijven geloven.' Een ander positief punt is dat Max het gesprek met de schildersopleiding is aangegaan en ze hem een tweede kans hebben gegeven.
Sensatie
Max beseft dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn daden. 'Maar mensen zouden wel open moeten staan voor de narigheid die zich onder de jeugd afspeelt. Ze zien dat er een feestje is op het plein, of waar ook, en dat het leuk is. Ze zien niet dat er ook drugs naar het plein gaan. Er zou een plek moeten komen waar de jeugd kan samenkomen en zich veilig voelt. De vele vernielingen zijn een zoektocht naar sensatie en een schreeuw om aandacht. In plaats van investeringen die moeten worden gedaan om de boel op te lappen, zou preventie meer opleveren', licht Max toe. Max wil wat betekenen voor de zoekende jeugd. 'Ik kan mensen bijstaan, maar niemand dragen, want ik stap zelf nog elke dag in de ring. Dat is het me waard, omdat ik besef dat mensen die belangrijk voor me zijn me deze kans nog een keer willen geven.'
Muziek
Hij kijkt uit naar de kerstdagen, die hij viert met zijn vriendin en hun beider ouders. Volgend jaar wil hij zijn school afmaken en zich op muziek gaan richten. 'Daar kan ik mijn emotie in kwijt en ik heb er veel gevoel voor. Er zijn zelfs mensen zo enthousiast dat ze me mee willen zien doen aan The Voice. Alles op zijn tijd, ik ben er nu nog niet klaar voor. Ik heb een wijze les geleerd, namelijk: Als je groot begint, eindig je klein. En als je klein begint, kun je groot eindigen.'