Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner uit deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Ronald
van Goethem
Leeftijd: 39 jaar
Woonplaats: Druten
De bovenste verdieping van D'n Bogerd in Druten is de uitvalsbasis voor het werk van Ronald van Goethem. Namens Stichting Voormekaar werkt hij als jongerencoach voor het sociaal team. Ronald ondersteunt jongeren die dreigen tussen wal en schip te vallen, die moeite hebben mee te draaien in het reguliere systeem van school en werk. Ronald: 'Als deze jongeren eenmaal stilvallen, is het moeilijk een doorstart te maken. Ze raken vaak de weg kwijt wanneer ze afhankelijk worden van instanties en van wet- en regelgeving. Ik investeer veel in mijn contact met jongeren. Ik zoek ze op, thuis, op straat of in het jongerencentrum. Soms kom ik ze letterlijk uit hun bed halen. Ik ondersteun ze met het vinden van werk of breng ze in contact met de juiste mensen. Ook heb ik contact met ouders.
Wanneer ik zie gebeuren dat instanties of personen afstand nemen van jongeren, maakt me dat kwaad. Mijn overtuiging is dat iedereen meetelt en de kans moet krijgen zich te ontplooien. Als ik daar iets in kan betekenen, ben ik blij. Ik denk echt dat oplossingen vaak dicht bij huis liggen, in samenwerking met bedrijven en scholen in de regio. Het is mooi om te zien als een kind of jongere weer in de lift zit. Daar strijd ik voor. Dat klinkt misschien wat stichtelijk, maar toch is het zo.'
Kaars voor het raam
Ronald groeide op in Druten. Zijn vader werkte en moeder was er voor de kinderen. 'Zij zat echt klaar met de theepot, brandde op donkere dagen een kaars voor het raam, zodat je je welkom voelde als je thuis kwam. Als kind was ik vaak in de uiterwaarden te vinden. Met een oude regenjas en laarzen aan en het liefst een rugzak met boterhammen mee. 'Je was niet te houden,' zegt mijn moeder nu. Ik kwam weer thuis als de lantaarnpalen gingen branden of mijn moeder op de dijk stond en op haar vingers floot.
Mijn moeder was dochter van een schipper, ze woonde vroeger met haar ouders op een ark in het baggergat bij de pont naar Oijen. Mijn vader kwam uit Nijmegen, maar kende uiteindelijk door zijn werk elke straat in Maas en Waal: Eerst was hij postbode, later werd hij manager op het postkantoor in Druten. Toen hij met pensioen ging startte hij een eigen pakketdienst. Dat doet hij nog steeds, met succes. Ik heb diep respect voor hem.'
Luchtmobiele brigade
Ronald vertelt dat hij zelf vroeger een onrustig baasje was, vooral graag bezig met dingen buiten school, zoals het sleutelen aan brommers. Hij volgde twee jaar de LTS maar stapte uiteindelijk over naar defensie, de luchtmobiele brigade. 'Ik heb veel aan mijn tijd bij defensie te danken, het heeft richting gegeven aan mijn leven. Ik leerde wat kameraadschap was, verantwoordelijkheid te nemen en door te zetten waar anderen stopten. Toch ben ik uiteindelijk opgestapt. Dat had vooral te maken met mijn vrouw Sabine en mijn dochters; ik was thuis te veel afwezig, vond ik. Ik vroeg me af of ik wel die man wilde zijn, die op zondag het vlees kwam snijden. En, door de komst van de kinderen werd ik zachter. Neemt niet weg dat mijn vertrek bij defensie lastig was.'
Cultuurschok
Ronald: 'Ik stapte over naar justitie en vond werk in een jeugdgevangenis. Mijn militaire achtergrond kwam me goed van pas als het ging om het bieden van structuur en het omgaan met bedreigingen en geweld. In die omgeving was er geen ruimte voor nabijheid of intermenselijk contact. Daar kreeg ik steeds meer last van. Ik stapte over naar Bijzonder Jeugdwerk Brabant, waar ik groepsbegeleider werd. Dat was voor mij echt een cultuurschok. Mijn militaire jasje viel er definitief af: ik leerde daar anders naar jongeren te kijken, meer de nuance te zoeken.
Uiteindelijk werd ik zeven jaar geleden gevraagd om jongerenwerker te worden in Druten. Dat doe ik met heel veel passie. Ik heb mooi werk en een hoop plannen om kinderen en jongeren nog beter te ondersteunen. Toch denk ik wel eens: ik weet nog steeds niet wat ik later worden wil. Maar misschien hoort het wel bij mij, die eeuwige onrust en drang om iets te ondernemen.'