Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner uit deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Geertje Frielink
Leeftijd: 55 jaar
Woonplaats: Druten
'Onze tweeling van achtentwintig is het huis uit, maar last van "het lege nestsyndroom" heb ik bepaald niet', vertelt Geertje. 'Er is weer ruimte voor andere dingen. Voor werk, maar ook voor hond Ruuf, die in ons huishouden een prominente plek inneemt. We haalden hem uit het asiel en hij bleek een grote 'rugzak' te hebben; binding met mensen was er niet. Gelukkig gaat dat steeds beter. Ik ga graag met hem naar de Maaslanden, daar kan hij lekker loslopen.' Geertje groeide op in Wijchen, maar haar ouders zijn van oorsprong echte Drutenaren. 'Dat ik uiteindelijk zelf ook in Druten terecht zou komen had ik vroeger nooit gedacht. Het voelt alsof de cirkel rond is.'
Plakboeken vol
Geertje: 'Vroeger in Wijchen was tennissen mijn wereld. Ik was geen kind van grote groepen, van uitgaan of drank. Mijn leven speelde zich af op en om de tennisbaan, in de slipstream van mijn vader, die ook tenniste en mij coachte. Ik verzamelde krantenknipsels en foto's over toernooien en prijzen, plakboeken vol. Mijn klasgenoten begrepen in die tijd niet echt hoe mijn leven in elkaar zat.
Na de HAVO studeerde ik fysiotherapie in Nijmegen. Op dat moment een logische keuze, maar er was nauwelijks werk mee te vinden. Ik deed wat invalwerk, volgde een opleiding tot tennisleraar en gaf les. Ik trouwde met Marcel, ook fysiotherapeut van beroep, en verhuisde vanwege zijn werk mee naar Amersfoort. Daar groeide onze tweeling op.'
In de hoogste versnelling
Het werk van Marcel bracht het gezin uiteindelijk terug in Maas en Waal. Geertje vond werk als begeleider bij Fokus in Nijmegen, een instelling voor mensen met een lichamelijke beperking. 'Ik deed dat met een grote gedrevenheid en haalde veel voldoening uit het feit dat ik iets kon doen voor een ander. Na een aantal jaren kreeg ik klachten. Ik sliep slecht, deed mijn werk in de hoogste versnelling, maar was niet meer in staat om terug te schakelen. Ineens was het op, het lukte gewoon niet meer. Een half jaar zat ik thuis. Ik zocht hulp en kwam uiteindelijk terecht bij een haptonoom. Dat boorde iets aan. Ik ontdekte dat ik altijd met mijn hoofd bezig was. Hoe ik me voelde, die vraag kwam niet bij me op. De haptonoom leerde me te voelen, emoties toe te laten, zonder oordeel of verklaring. Het deed me zo goed. Ik voelde me zachter, ronder en stond mijzelf toe niet meer alles alleen op wilskracht te doen.'
Hoofd en gevoel
Geertje: 'Uiteindelijk besloot ik zelf de opleiding haptonomie te gaan volgen. Niet zozeer voor het beroep, maar meer voor mijn eigen ontwikkeling. Ik reisde er elke maand voor op en neer naar Winsum in Friesland en vond het geweldig. De kennis die ik toen heb opgedaan neem ik inmiddels ook mee naar mijn werk bij Pluryn, waar ik nu werk als persoonlijk begeleider. Wanneer je de verbinding kunt maken tussen je hoofd en gevoel, levert je dat zoveel op. Mijn ervaring is ook dat je jezelf beter kunt verhouden tot de buitenwereld.' Afgelopen zomer kwam voor Geertje de mogelijkheid voorbij om een parttime praktijkruimte te huren bij de Remise, de plek waar zij zelf op yoga zit. 'Een eigen praktijk was nooit echt mijn doel, maar nu het zo is ben ik er erg gelukkig mee. Onder de naam 'Contour-Haptonomiek' behandel ik nu mijn eerste klanten. Haptonomiek met een K wil overigens zeggen dat het om de praktijk gaat zoals je die tegenkomt in het alledaagse leven.'
Middenstand steunen
'Druten is een fijn dorp om te wonen', zegt Geertje. 'Ik vind het belangrijk dat het hier leefbaar blijft. Dus ik steun de middenstand waar ik kan. Bijvoorbeeld door niet alles via internet te bestellen of in de grote stad te kopen. Wat ik hier kan krijgen, dat haal ik hier. Desnoods bestel ik het in het dorp via een winkelier. Ik doe dit meer bewust dan een aantal jaren geleden. Want we moeten elkaar wel een beetje helpen.'