Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: André Lemmers
Leeftijd: 61 jaar
Woonplaats: Beneden-Leeuwen
Anderhalf jaar geleden stopte keurslager André Lemmers met zijn zaak en deed hem over aan zijn compagnon Maarten Kocken. Een overname waar jarenlang naartoe is gewerkt. 'Ik ben zo trots op Maarten, op hoe hij het doet. Regelmatig stap ik nog even binnen. Dan drinken we samen koffie en vertelt hij enthousiast over zijn werk. Het kaliber Maarten, de manier waarop hij met zijn vak bezig is, dat is uniek.' Maarten maakt deel uit van een groep van zes slagers die regelmatig bij elkaar komen en waar André voorzitter van is. De meeste deelnemers leerden bij hem het vak en exploiteren nu zelf een slagerij. André: 'Deze bijeenkomsten zijn voor mij een mooie manier om mijn kennis en ervaring te delen en feeling te houden met het vak.'
Goed is goed genoeg
'Be good and tell it', was destijds mijn advies aan Maarten. Niet alleen met het slagersvak bezig zijn, maar het vooral ook uitdragen. Ondernemen zit in mijn bloed, dat geldt voor het hele gezin waar ik uit kom. Het betekent dat je altijd voor anderen bezig bent en jezelf voortdurend probeert te verbeteren. Dat heeft ook een keerzijde. Ik heb moeten leren dat goed ook goed genoeg kan zijn. En dat het leven niet alleen om ondernemen draait, maar dat er ook ruimte mag zijn voor emoties.'
Fijn volk
Het contact met de klanten, dat is wat André eigenlijk het meeste mist. 'Door de zaak weet je wat er in het dorp gebeurt, je kent iedereen. Het Leeuwse volk is een fijn volk. Vriendelijk, geen gemauw. En wat hebben we veel gelachen in de winkel. We maakten theater daar achter die toonbank, mijn broer Emiel en ik. Nog steeds heb ik de neiging overal bij te willen zijn, alles te willen meemaken. Gelukkig remt mijn vrouw Yvon me een beetje af. Door haar is er meer evenwicht en rust. Dat heeft ze altijd gedaan. Zonder haar steun had ik het nooit gered.'
Blinde vinken
André: 'Ik zou wel een boek willen schrijven. Er zitten zoveel ideeën in mijn hoofd. Herinneringen, anekdotes, maar ook ideeën over het slagersvak. Ik sla ze op in mijn iPhone, ooit komt het van pas. Een leuk verhaal is die over de blinde vinken. Jochem van Gelder kwam in de zaak, we hadden het over Willem Wever, het programma dat hij toen presenteerde. Het is een kennisprogramma voor kinderen waarin ze op zoek gaan naar antwoorden. Ik zag de blinde vinken in de vitrine liggen, we bespraken hoe gek die naam eigenlijk was. Jochem ging er mee aan de haal en zo stond er een paar dagen later een cameraploeg in de winkel. En ken je het slagershuppeltje nog, uit de 5 uur show van RTL? Een paar jaar lang gingen vijf slagers, mijzelf incluis, maandelijks op zoek naar nieuwe producten. Door dat programma werd het huppeltje bekend.'
Golfen
Niets was te gek, overal deed ik aan mee, vertelt André. 'En nog steeds gaat geregeld de telefoon, of ik deel wil nemen aan een bestuur, clubje of festiviteit. Maar ik wil geen verplichtingen meer, dat geeft me meer vrijheid. Golfen is nu mijn grote passie. Het is een virus waarmee ik ben besmet. Twee, drie keer per week ga ik naar golfclub De Batouwe in Tiel. Het is geweldig om in de natuur bezig te zijn, kilometers te lopen, te praten met vrienden en collega's. En na afloop een borreltje, natuurlijk. Inderdaad, ook met golfen ben ik ambitieus, ik probeer steeds mijn niveau te verbeteren.'
Dinsdag kleinkinderendag
André: 'Ik ben trots op wat ik heb bereikt en op de mensen met wie ik jarenlang werkte. Na een geweldig afscheid geniet ik van de dingen die ik nu doe. Het huis, de tuin, de vakanties met Yvon, de activiteiten met vrienden. Maar ik sta ook schaakles te geven op de basisschool waar mijn dochter directeur van is. En op dinsdag, dan is het hier thuis kleinkinderendag, dan komen ze alle vijf. Bovendien schuiven aan het einde van de dag mijn dochters en hun mannen ook aan en zitten we met zijn elven aan tafel. Ik voel me een gelukkig mens.'