Van weiland tot parktuin
Door Hanneke Sizoo
'We kijken hier niet op een grasspriet', zegt Nellie de Mulder. 'De tuin is zo aangelegd, dat het onkruid niet eens opvalt. Bijna alles dat hier spontaan groeit en bloeit mag blijven, maar over elke geplante boom en aangelegd paadje is goed nagedacht. Niets is er zomaar.'
Nellie woont samen met haar man Eduard Gerrits in het huis dat ooit toebehoorde aan de hoofdonderwijzer in Wamel. De grond achter het huis aan de Dorpsstraat was vroeger weiland, dat in de loop der jaren meter voor meter door Nellie en haar man is aangepakt. Omgetoverd tot een parkachtige tuin, waarin ook nog gewerkt kan worden: zowel Nellie als Eduard zijn kunstenaars en hebben ieder hun eigen atelier. Op verschillende plekken in de tuin is hun werk te bewonderen.
Zichtlijnen
Eigenlijk begint de tuin al in het huis. De hoge aanbouw is zo ontworpen, dat je vanuit de woonkamer op de eerste etage tussen de bomen leeft en in de verte ook nog de Waal ziet stromen. 'Eduard is hier de ontwerper', zegt Nellie. 'Zijn architectonische kwaliteiten zijn groot. Voor de tuin bedacht hij de zichtlijnen, maar ook ontwierp hij het prieel, waar veel gezeten wordt, zodra de winter voorbij is. Na het avondeten hebben we een vast ritueel: een rondje door de tuin. Dat overleggen we niet eens, het hoort erbij. Even wat onkruid trekken, kijken naar de kikkers en kamsalamanders of plannen maken voor veranderingen.'
De paden, trappetjes, sokkels voor kunstwerken, al het metsel- en bestratingswerk deed Nellie zelf. 'Ik ben niet bang om aan te pakken. Als je dat niet doet of kunt, dan kun je hier niet wonen. Door het zelf te doen, geeft het resultaat extra voldoening.'
Levensmotto
Achterin het perceel ligt een strakke vijver. Ernaast een kunstwerk van Nellie, met tientallen loden rozen, geïnspireerd op een dichtregel van haar moeder: Wie rozen wenst te plukken moet zich bukken. 'Met andere woorden', zegt Nellie: 'als je iets wilt bereiken, moet je er moeite voor doen. Het is voor mij een soort levensmotto.'
Niet sproeien
Nellie: 'De vergeet-me-nietjes groeien hier in het gras. Dus als ze bloeien is het verboden te maaien. En als er tussen de struiken spontaan margrieten, distels en akelei groeien, samen zo mooi als een boeket, dan laten we het staan. Waarom zou je het weghalen? Sproeien, dat doen we in principe niet. Als de planten niet tegen de droogte kunnen, dan horen ze hier niet thuis. Behalve de potplanten, die krijgen water. De grootste klus in deze tuin is het snoeien van de meterslange heggen. Gelukkig hebben we daar tegenwoordig wel een beetje hulp bij', zegt ze lachend.
Verrassing
De lange tuin gaat over in de groene dijk, waar hoogstens alleen een verdwaalde wandelaar komt. Het talud van de dijk staat vol met margrieten. 'Elk jaar is het een verrassing welke bloemsoort de boventoon voert', zegt Nellie.
Paradijs
In de verte kruipen de schepen door de Waal, dichterbij grazen de schapen, die samen met de buurman verzorgd worden. 'Voor onze kleinkinderen is het hier een paradijs. Ze rollen in het gras de dijk af en spelen in de schuilhut van de schapen.'
'Hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan', zegt Nellie met trots in haar stem. 'De rust is hier geweldig.'