Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Marcel van den Bergh
Leeftijd: 47 jaar
Woonplaats: Appeltern
Fotojournalist Marcel van den Bergh verblijft regelmatig in zijn vakantiehuis aan het water in Maasbommel. Daar woont hij vrij, draait hij voluit de mooiste muziek en is er alle rust om bij te komen van het werk voor de Volkskrant. 'Het is een vast patroon: thuiskomen, eerst muziek aan en dan koffie.'
Zon tussen mijn voeten
'Samen met mijn twee zussen groeide ik op in een huis aan de dijk in Appeltern, de vroegere Rabobank', vertelt Marcel. 'Ik had er een geweldige jeugd. Was altijd buiten, struinde langs de rivier en deed waar ik zin in had. Op mijn vierde stond ik al aan de Maas te vissen, terwijl ik niet eens kon zwemmen. Ik ben jaren de streek uit geweest, maar nu weet ik: Maas en Waal is mijn basis. De rest van mijn leven hier blijven? Ik vind het prima. Ik geniet hier van de simpele dingen. En als ik al iets mis, dan organiseer ik het zelf, samen met vrienden. Een dansfeest bijvoorbeeld, ergens in een schuur, of een tocht over de Maas, met mijn sloep, volgestouwd met vrienden en de beste muziek. Ik houd van de rustieke kleine Maasdorpjes met hun eenvoudige structuur, het spreekt me meer aan dan de dorpen langs de Waal. In de zomer is hier aan het water een hoop te zien. Iedereen die voorbij vaart, is vrolijk. Maar ik ben hier ook graag alleen. Melancholisch als ik ben, geniet ik. Met een beetje geluk word ik wakker met de zon tussen mijn voeten en kijk ik naar de lucht die altijd anders is. Dat is zo spannend.'
Magisch
Na de middelbare school in Maas en Waal studeerde Marcel aan de kunstacademie St. Joost in Breda, waar fotografie eerst een bijvak was. 'De ontdekking van de fotografie was magisch', herinnert hij zich. 'Ik werd een fotograaf van de straat, overal plukte ik mijn beelden vandaan. Toen ik stage ging lopen bij De Krant op Zondag ging het hard. Ik mocht daar alles doen; van de oorlog in voormalig Joegoslavië tot de Tour de France, het kon niet op. Tot er een plek kwam bij de Volkskrant, nu bijna vijfentwintig jaar geleden.'
MH17
'De krant koestert mij, en ik koester de krant. Ik zou niet voor een andere krant kunnen werken. Het type fotografie is heel eigen, je herkent het meteen.' Marcel fotografeerde afgelopen jaar alles rond de ramp met de MH17. De jury van de Zilveren Camera koos onlangs uit zijn werk een winnende foto in de categorie Binnenland Nieuws. Zij prezen zijn foto om de kracht van de eenvoud. 'Fotojournalistiek bedrijven is een vorm van topsport, het is een heftig vak', zegt Marcel. 'Overal sta je vooraan, met je neus er bovenop, ook bij rampen. Ik fotografeerde de aankomst van de kisten in Eindhoven, bijvoorbeeld. Je moet me dan niet vragen portretten te maken van nabestaanden. Ik zou het niet kunnen, het raakt me te veel. Soms is het zo beladen, dat ik vergeet foto's te maken. Ik ben zeker geen afgestompte fotograaf die maar doorgaat voor het beste plaatje.'
Bono
Marcel: 'Er is veel veranderd, alleen al door de digitale fotografie. Vroeger kwam ik na een lange dag thuis en dook ik meteen de donkere kamer in. Filmrolletjes ontwikkelen, even eten, en dan met de nog natte foto's op de achterbank van de auto als een speer naar Amsterdam. Het was een prachtige tijd, ik kon de hele wereld aan. Nu doseer ik het wat meer, zo ver dat kan. Ik voel me vaak bevoorrecht, bijvoorbeeld wanneer ik de goden van U2 fotografeer en Bono een hand geef. Dit maak ik zomaar mee, denk ik dan.'
Iets moois verliezen
Marcel vertelt dat tot een paar jaar geleden alles in zijn leven mee zat. Mooi werk, gelukkig getrouwd, leuke kinderen. Er moest wel een keer iets mis gaan, leek het. Een nooit verwachte echtscheiding ging hem niet in de kouwe kleren zitten. Nu is er gelukkig weer meer rust en ook ruimte om te genieten. 'Ik moet vaak denken aan een tekst van Rowwen Heze, uit het liedje 'Heilige Anthonius': 'Soms is 't beater iets moeis te verleeze. Beater verleeze dan dat ge 't noeit het gehad.' En zo is het.
www.marcelvandenbergh.com