Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Nanco Vermeulen
Leeftijd: 47 jaar
Woonplaats: Beneden-Leeuwen
'Zie je nog wel eens kinderen in bomen klimmen?', vraagt Nanco Vermeulen. 'Gewoon buiten spelen? Nee, ze zitten liever op de bank, te spelen met hun telefoon. Ik begrijp daar helemaal niks van. Vroeger vond ik niets leuker dan met mijn vrienden buiten sjouwen. Fierljeppen, dat was mijn sport. Ik heb dat heel lang gedaan, zeker vanaf mijn zestiende. We gingen dan oefenen bij Noud van Ooijen, een paar weken voordat de wedstrijd begon. Noud had een polsstok, hij was zelf vaak nummer 1. We maaiden dan het gras langs de sloot en haalden de brandnetels weg. Die wedstrijd, daar keken we naar uit. Hertog Jan sponsorde, dus er ging ook bier mee.'
Sjieke wagen
Hertog Jan uit Deest was ook de eerste werkgever waar Nanco voor werkte, als bijrijder. Prachtige vrachtwagens hadden ze, trots laat hij een foto zien. 'Een sjieke wagen, we hadden echt bekijks op de weg, iedereen knipperde naar ons.' Met zijn vrachtwagenrijbewijs op zak werkte Nanco de jaren erna bij verschillende werkgevers, waaronder Frans van Haren, tegenwoordig Excluton, en voor transportbedrijf Duijghuizen in Beuningen.
Chauffeursvak veranderd
'Op een gegeven moment vond ik dat het chauffeursvak veranderd was. Er waren zoveel regels bijgekomen, die maakten dat het werk minder aantrekkelijk werd. Je mag bijvoorbeeld niet meer inhalen, je rijdt in een treintje achter elkaar, er zijn regels over pauzes. Er is veel meer drukte en stress. Na een paar jaar kreeg ik de kans om over te stappen naar Freesmij, een wegenbouwbedrijf. 'Staat je vrouw er wel voor 100% achter', vroegen ze toen ik solliciteerde. 'Want je ziet je collega's meer dan haar.' Nou, dat klopte. Nachtenlang werken, in weer en wind. En dan zag ik de vrachtwagens van Excluton komen met hun lading, de chauffeurs zaten lekker in hun cabine, kacheltje aan, stukje muziek op. Ik verlangde terug. Dus ik ben blij met mijn huidige werk. Zelf lossen met de kraan, de afwisseling, het is toch echt het werk dat ik het liefst doe', aldus Nanco.
Truckerskonvooi
'Jarenlang heb ik meegereden met het truckerskonvooi van Boldershof. Ik had altijd dezelfde gehandicapte mevrouw in de wagen. Zij hield er ook van een sigaretje te roken, dus dat paste mooi. Ze was altijd zo blij, ze had de dag van haar leven. Ik maakte van te voren de wagen extra schoon en we legden een bloemetje voor op de neus.
Door het chauffeursvak ken ik elk weggetje in Maas en Waal. Rij mij ergens geblinddoekt naar toe en als ik uitstap, weet ik precies waar ik ben. Dat was eigenlijk vroeger ook al zo, toen we op onze brommertjes Maas en Waal doorkruisten. Zundapp reed ik. Mooi, hè.'
Wiellawaai
Nanco kijkt uit naar Wiellawaai, het festival in Beneden-Leeuwen, waarvoor hij sinds een paar jaar vrijwilliger is. Begin juni komt de hele groep voor het eerst weer bij elkaar, om voor te bespreken en alle verbeterpunten door te nemen. 'Ik neem speciaal een paar dagen vrij voor Wiellawaai, zodat ik kan helpen met opbouwen. Het is leuk werk, dat erg gewaardeerd wordt', zegt Nanco. 'Ik rijd met vrachtjes, sjouw, maak schoon en ruim op. En als ik tijdens het feest jongeren zie die net iets teveel drinken, dan heb ik het voordeel dat ik de meeste mensen ken. Het is beter om dan te zeggen: 'Weet je wat jij moet doen, lekker naar huis toe gaan'. Dat heeft een beter effect dan dat de beveiliging er op af komt. De laatste avond, als het meeste werk er op zit, dan geniet ik extra van mijn pilsje.'
Rust
Nanco: 'Ik houd heel erg van onder de mensen zijn, maar thuis zoek ik de rust op. Samen met mijn vrouw Masja, zoon Daan en dochter Roos wonen we in het huis waarover Masja vroeger altijd al zei: 'als ik daar ooit zou kunnen wonen…'. Dus toen het vrij kwam verkochten we ons huis in Druten en verhuisden we. We wonen hier vrij, hebben vanaf het dakterras een geweldig mooi uitzicht. En als we willen zijn we zo in het dorp. Dit is mijn plek, ik ga hier nooit meer weg.'