'Ik maak me niet druk, wel boos, soms...'
DRUTEN - In het kasteel van Wijchen was er, een tijdje geleden alweer, een bijeenkomst over de transities van de WMO en Jeugdhulp. Vertegenwoordigers van de negen samenwerkende gemeenten, waaronder Beuningen, Druten en Wijchen, waren daar aanwezig. Na een algemene inleiding gingen de afgevaardigden van diverse gemeenten uit elkaar om in groepjes verder te praten over lokale zaken. Uit Druten zaten in de raadskamer leden van de WMO-Raad en cliëntenraden, raadsleden en ambtenaren.
Door Piet Zeeuwen
Vanuit de cliëntenraad van Pluryn zat daar Theo (50 jaar) rasechte Drutenaar, jongste kind van Theo en Koosje Huisman. Hij is rolstoel- en zorgafhankelijk. "Iedereen zegt de laatste tijd tegen me dat ik me echt zorgen moet gaan maken, omdat alle zorg naar de gemeente komt. Maar ik doe dat toch maar niet."
Naar aanleiding van deze uitspraak hebben we een gesprek met hem. Theo is een veelzijdig man met een brede belangstelling. Hij wordt te vroeg geboren en doordat er vervolgens, volgens hem, in het hoofd iets niet goed gaat, wordt hij spastisch. Hij zat elf en driekwart jaar intern op de school van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. "Ik zeg altijd nadrukkelijk die driekwart jaar erbij. Want dat waren ontzettend vervelende maanden. Toen moesten al de dingen die in die eerste elf jaar niet gelukt waren er nog zo nodig ingestampt worden. Zo voelde ik dat tenminste".
"Je hebt veel vormen van spasticiteit. Ik ben dan wel zorgafhankelijk, maar kan me aardig zelfstandig redden", vertelt de Drutenaar. Hij woont in een ruim appartement aan de Celestinestraat in Druten. Hij is best wel maatschappelijk georiënteerd en geëngageerd. Is al jarenlang lid van, en actief in, de achterban van Akkoord'94 en stond op hun lijst bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen.
Bezuinigingen
Hoe mobiel hij is? "Ik kan makkelijk zelf in en uit de rolstoel, kan zelf naar de wc en in en uit bed komen. Ik hoef dus niet door de thuiszorg, waar ik wel gebruik van maak, naar bed gebracht te worden. Want dan zou ik vroeg naar bed moeten, dat zou ik verschrikkelijk vinden. Dat lijkt me het ergste wat er is", aldus Theo. Hij zei op de bijeenkomst in Wijchen dat hij zich vooralsnog geen zorgen wenste te maken. Toch is in verband met de transities van awbz en jeugdzorg fiks bezuinigd. Merkt hij daar dan niks van? "Oh jawel hoor", zegt Theo direct. "Bij Pluryn merk ik dat ook. Er is gewoon niet meer zo veel te doen. De thuiszorg, dat is strikt schematisch werk geworden, zoveel minuutjes voor dit, zoveel minuutjes voor dat. Als mijn thuiszorg eens een keertje extra moet komen voor iets kost me dat gewoon een douche-beurt in die week. Daar kan ik me erg boos over maken. Ik denk dat ze in Den Haag goed bezopen zijn geweest en toen al die bezuinigingsregels bedacht hebben. Zo maken ze veel kapot. Zet dat maar gerust zo in de krant. Want ik zeg dan wel dat ik me geen zorgen wens te maken, maar inwendig kook ik zo nu en dan. Ik kan me daar erg over opwinden, kwaad maken. Zo heb je ook lui die zeggen dat ik een beperking heb. Dat schijnt prettiger te klinken dan het woord handicap. Snap je dat nou, ik heb verdorie geen beperking, ik heb een handicap, dat heb ik m'n hele leven al, dat zal wel zo blijven, maar absoluut geen beperking. Kom nou... Het woord handicap is volgens mij verbannen."
"De toekomst? Ik vertrouw erop dat ik de hulp die ik echt nodig heb blijf houden, maar dat zal wel in afgeslankte vorm zijn. Haal het geld maar weg waar zoveel zit. Bij de bollebozen van de Thuiszorg, de bollebozen van ziekenhuizen en ook bijvoorbeeld bij de bobo's van Pluryn. Toen een paar jaar geleden plots het salaris van de directeur van Pluryn in de krant moest komen, heeft die er volgens mij een tijdje slecht van geslapen. Tjonge, drie keer Balkenende. Alle bollebozen een kwart laten inleveren, dan hoeven de hulpen van de Thuiszorg niet meer ieder minuutje te verantwoorden", aldus Theo.
Transitieperikelen
Ondertussen laat de Drutenaar zich niet uit het veld slaan door de transitieperikelen. Hij geniet, ondanks zijn handicap, volop van het leven; hij bezoekt graag blues- en rockconcerten en ook een bezoekje aan de kroeg vindt hij 'wel tof'. Door de bezuinigingen begint alleen het vervoer er naartoe steeds meer een probleem te worden. "Maar ik heb gelukkig zat vrienden die bijspringen. En als er niemand mee wil, dan ga ik gewoon alleen."
Tot slot vragen we hem of zijn handicap hem niet eenzaam maakt? Hij is daar heel apert in: "Nee, zeker niet."