Door Hanneke Sizoo
In de rubriek 'De Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Nelleke Burgers
Leeftijd: 54 jaar
Woonplaats: Alphen
Wie in verzorgingshuis St. Elisabeth in Beneden-Leeuwen woont of werkt of daar regelmatig komt, weet dat er op dit moment een expositie is met tekeningen van Nelleke Burgers. Bijzonder aan dit werk is dat het getekend is door een kunstenares met een zeer beperkt gezichtsvermogen. Een gevolg van een herseninfarct, acht jaar geleden. Nelleke: 'Toen dat gebeurde was mijn grootste angst dat ik nooit meer zou kunnen schilderen zoals ik dat gewend was te doen. Er zijn in die tijd heel wat kunstwerken in de hoek gesmeten. Ik revalideerde in de St. Maartenskliniek in Nijmegen en leerde daar te ontdekken wat ik nog wèl kon. Schilderen lukte niet meer, maar tekenen met potlood wel. De portretten die ik maakte waren goed, hoorde ik van anderen. Toen wist ik: Dit is het.'
Sluiswachter Lith
Nelleke Burgers groeide op in Alphen en woont er nog steeds. Ze is dochter van Wim Jagtenberg, de man die vroeger als sluiswachter de stuw bij Lith bediende. 'Toen zat er nog geen waterkrachtcentrale in. Mijn vader liet de schepen door en hield de stand van de Maas in de gaten. Mijn geluk was dat ik in die tijd toch naar de overkant kon als de pont gestremd was; mijn vader liet me over de stuw lopen. Vroeger liep het met de pont trouwens iets minder gesmeerd dan tegenwoordig: die ging pas varen als de sluis leeg was. Ik heb er veel en vaak moeten wachten toen ik in Oss naar school ging. Aan de andere kant, de pont was een mooi excuus om te laat komen.'
LTS Oss
Omdat Nelleke's moeder vroeger vaak ziek was, kwam er regelmatig een gezinshulp in huis. Toen deze hoorde dat er plannen waren om Nelleke naar de huishoudschool te sturen, hield ze voor de ouders een pleidooi om dat niet te doen. 'Een weggegooid jaar,' zei gezinshulp Paula. 'Het huishouden doen, dat kan ik haar ook wel leren. Laat haar doen wat ze echt graag wil.' En zo ging Nelleke naar de LTS, met het plan om huisschilder te worden. In Oss was ze op school het enige meisje, samen met 1.100 jongens. Ze leerde niet alleen schilderen, maar ook timmeren en metselen. Nelleke: 'Een mooie tijd, ik werd op handen gedragen.' Huisschilder is ze nooit geworden. Een vrouw in de bouw bleek in Maas en Waal toch een beetje lastig te realiseren. Maar thuis heeft ze veel profijt gehad van haar kennis. 'Kijk maar naar de stenen schuur in de tuin, heeft ze zelf gebouwd,' zegt Nelleke's man John trots.
Hersenletsel
In het dagelijks leven ondervindt Nelleke de gevolgen van het herseninfarct en haar hartproblemen, die al veel langer spelen. Eind vorig jaar werd ze voor de elfde keer gedotterd. 'Ik heb geleerd elke dag kleine doelen te stellen en mijn energie te doseren. Lastig vind ik dat mensen niet aan je kunnen zien dat er iets is. Dat geldt overigens voor meer mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Een tijd geleden heb ik een lezing gehouden in café Brein in Druten. Mijn verhaal bleek voor anderen zeer herkenbaar. Ik schreef daarom ook een nieuwsbrief, die nog steeds gebruikt wordt. Mijn thema was en is: het leven staat niet stil. Kijk naar wat er nog wel kan. Dat wil ik graag overdragen aan anderen. Zelf geef ik nu schilderles aan een man in Appelteren die linkszijdig verlamd is. Het is prachtig om te zien hoeveel plezier hij daar in heeft.'
Dochter Lobke
Trots is Nelleke op haar dochter Lobke, die de kunstacademie volgde en een bekend kunstenaar is. Nelleke en Lobke exposeerden ooit samen in het Dijkmagazijn in Winssen en ook in Düsseldorf. 'Ik ben een autodidact, Lobke is de kunstenaar. Het was geweldig om dit samen te doen.' Als het om de toekomst gaat, wil Nelleke vooral doorgaan met wat ze doet: tekenen, exposeren en lesgeven.
De expositie van Nelleke Burgers in verzorgingshuis St. Elisabeth (Rozenstraat 10, Beneden-Leeuwen) is tot eind november te zien.