Schatgraven

Wellicht hebt u op Omroep Gelderland weleens het programma Schatgraven gezien en misschien bent u zelfs weleens met prullaria of iets onder de noemer van oud speelgoed, glas en aardewerk, sieraden, boeken, klokken of poppen bij een uitzending geweest. Vorige week maakte ik zelf live een uitzending mee. Althans, weliswaar in een andere setting en zonder draaiende camera’s, maar ik ging ook schatgraven. 

Dat ging als volgt… In het bijzijn van enkele familieleden werd ik links op m’n knie getikt. ‘Schat, kende gij effekes munne tas aangeven?’ M’n vriendin, sprekende met Brabants accent, was op zoek naar een voorwerp dat diep in haar tas verborgen zat. Terwijl ik het loodzware, zwartleren object oppakte, schoten er direct allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik had de damestas nog ongeopend, maar hier moesten zeker twee bakstenen inzitten. Omdat ik moeite had om het ding op te tillen zei ze: ‘Maak hem maar open hoor, ik zoek m’n telefoon.’ Het zweet stond inmiddels al op m’n voorhoofd. Voorzichtig keek ik of de rits links of rechts zou zitten. Het openen van zo’n zware handtas stond voor mij gelijk aan het als brugpieper op de middelbare school voor de eerste keer openen van de deur van het leslokaal. Goed, die rits ging voorzichtig open en ik wierp mijn blik naar beneden. Bakstenen trof ik niet aan, wel 82 andere items. 

In niet chronologische volgorde stuitte ik onder andere op autosleutels, lipgloss, opgevouwen papiertjes, kassabonnen, deodorant, tweemaal parfum, nagellak, een oplader, een verdwaald paasei, een spiegel, een borstel, een aansteker, tandenstokers, pepermuntjes, paracetamol, allergiepillen, mascara, handcrème, een pasjeshouder, draadloze oordopjes, zout en peper, flosdraad, een werkpasje, een schroevendraaier, ductape en de vibrator die ik vorige week bij mij nog in de kast had zien liggen. Oh, de telefoon zat er niet in, die lag gewoon naast me.

Door Rex Broekman