Annie Loeffen
Annie Loeffen Foto: Ger Loeffen
De Maas&Waler dat ben ik

De Maas&Waler dat ben ik: Annie Loeffen

Algemeen

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Annie Loeffen
Woonplaats: 90 jaar
Leeftijd: Winssen 

‘Mijn vader was de echte Harense Smid’, begint Annie, zonder inleiding. ‘Helaas stierf hij jong, en moest ik voor ons gezin zorgen, ook al doordat moeder veel last van reuma had.’

De van oorsprong Brabantse woont in het pand dat vroeger de bakkerij en kruidenierswinkel huisvestte, aan de rand van Winssen. Haar woonvertrekken zijn dan ook immens: het zijn eerder zaaltjes dan kamers, die er stuk voor stuk zeer netjes uitzien. ‘Ja, ik hou van orde, en ik heb hier ook een supergoede hulp. Ik heb in mijn leven veel meegemaakt en kan nog steeds van alles. Veel mensen snappen dat niet en vragen mij hoe het toch bestaat dat ik zo lang goed kan blijven. Als ze zeggen: ik kan dit of dat niet meer vraag ik altijd: heb je het dan weleens geprobeerd? Ach, ik laat ze maar kletsen, en ondertussen rij ik gezellig met mijn autootje overal heen. Wie kan het mij nazeggen dat ‘ie al 72 jaar een rijbewijs heeft? Kijk, hier staat mijn auto, in mijn inpandige garage. Hoef ik in de winter nooit te krabben.’

Supermarktbranche
Een opleiding heeft Annie nooit gevolgd. Geen tijd. Al jong moest ze meedraaien in het gezin en voor haar jongste broer zorgen. Daarnaast was er altijd de supermarkt. ‘Eigenlijk heb ik een dubbelleven geleid. Ik stond ’s morgens als eerste in de supermarkt, waar ik alles wat maar denkbaar is heb gedaan. Vaak waren het de klusjes die anderen niet zochten, of lag er nog achterstallig werk van de vorige dag. Ik pakte het allemaal aan. Wij waren een van de eerste grote Maas en Waalse supermarkten, maar het ging niet vanzelf hoor! Om uit te kunnen breiden, hebben we zelfs vier keer de buurman uitgekocht.’
Ze is fel en strijdbaar, Annie Loeffen. Het leven in de supermarktbranche is wel veranderd, volgens haar. ‘Je bent vaak geen zelfstandige meer, maar werkt onder franchise. Dan moet je je houden aan allerlei regels en protocollen, niks voor mij. En we gooiden vroeger niks weg, níks.’ Ze maakt drukke hand- en armgebaren, terwijl ze haar woorden helder en krachtig articuleert. ‘Moet je sommige jongelui van tegenwoordig eens zien, die mikken alles in de kliko. En opruimen: ho maar. Neem de statiegeldflessen bijvoorbeeld, die worden zomaar op een hoop gekwakt. Als we hier wat overhouden gaat het meestal niet naar de voedselbank. Weet je, die stelt erg hoge eisen. Wij geven het liever weg aan mensen hier uit de buurt die het goed kunnen gebruiken.’

Vrijetijd en (klein)kinderen
Hobby’s heeft Annie nooit gehad. ‘Nee, dat kon toch ook niet anders, met de supermarkt en een gezin? Met een paar vriendinnen speel ik wel rummikub en andere kaartspelletjes, en ik ga elke week naar het zwembad. Lekker aquajoggen.’ Ze besteedt veel tijd aan haar kinderen, die over de hele wereld verspreid wonen, en aan haar maar liefst twintig (volwassen) kleinkinderen. Lijsten met grote foto’s tonen vrolijke gezichten. ‘Ja, ze komen hier nog wel eens een feestje vieren. Laatst nog, toen waren mijn zoon en zijn vrouw uitgenodigd als eregasten bij Down The Rabbit Hole. Maar ze kwamen wel bij mij overnachten. Veel gezelliger!’ Kort geleden vierde Annie haar 90e verjaardag thuis, met 125 gasten.

‘Mijn gangetje’
‘Er is de laatste veertig jaar erg veel veranderd in de wereld. Neem nou die computers. Ik weet er niets van en ik kan er ook niets mee. Ik wil het niet eens leren. Als het nodig is, helpen mijn (klein)kinderen me wel. Die weten toch alles veel beter dan ik. Eigenlijk sta ik een beetje onder curatele, maar ik doe ook weleens iets stiekem, hoor! Ze hoeven toch niet alles te weten. Nee, laat mij maar gewoon mijn gangetje gaan, ik doe het wel op mijn eigen manier. Zes dagen in de week ben ik al om kwart over zeven in de supermarkt, maar ik neem ook regelmatig tijd om uit te rusten.’

Winssen
Volgens Annie is de wereld harder geworden. ‘Maar in Winssen is het niet verslechterd. De nieuwkomers in het dorp sluiten zich meestal goed aan, de gemoedelijkheid is niet verdwenen. Ik ben hier komen wonen toen ik trouwde en ik ben echt niet van plan te vertrekken, want ze zijn in heel Winssen altijd erg aardig tegen mij.’

Door Ton van Hulst