De Maas&Waler dat ben ik: Nettie Hoogerdijk

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Nettie Hoogerdijk
Woonplaats: Horssen
Leeftijd: 49 jaar

‘De Betuwe, daar kom ik vandaan, ik ben geboren in Tricht. Mijn man werkte in Nijmegen en ik in Tiel, als wijkverpleegkundige. Nu doe ik dat werk in de gemeente Druten, maar ik zit ook wel in Beneden-Leeuwen. Ons team levert eveneens zorg aan het hospice in Druten. Vier jaar geleden besloten we naar Horssen te verhuizen, want we wilden graag minder tijd besteden aan reizen tussen wonen en werken. We hadden naar een echt dorp gezocht, dat had onze sterke voorkeur, vanwege de sfeer. En we waren het dorpsleven gewend. Iedereen kent en groet elkaar hier, en ik kan hier veel op de fiets doen.’

Muzikant
Nettie en haar gezin doen er veel aan om snel te integreren in Horssen en Maas en Waal. Nettie maakt muziek bij fanfare Eendracht. ‘Bugel, hoewel ik vroeger ook hoorn en klarinet gespeeld heb. Ik kwam bij Eendracht vanwege onze dirigent, die ik al kende vanuit de Betuwe. In Kerkdriel zit ik bij een Egerländer muziekkapel. In totaal ben ik nu al 41 jaar muzikant.’

Anatolische herdershonden
Bij de Eendrachtmars is Nettie, met een medemuzikant, wandelcoördinator. ‘Dat houdt vrij veel in: affiches regelen en ophangen, routes uitzetten, PR, boekjes… Ik wandel door het hele land in allerlei wandeltochten. Het is ontspannend en je ziet nog eens een andere omgeving.
Bijzonder vind ik de tochten met (alleen) Anatolische herdershonden, ook wel Kangals genoemd. Dan zijn we met een man of dertig, veertig. Gezellig kletsen, hapje, drankje. Het is ontstaan uit een Facebookgroep. Hier thuis hebben we altijd herplaatshonden. Anatolische herders zijn erg lief, maar ook heel groot en sterk. Mensen schaffen ze vaak als pup aan, maar dan blijken ze toch te veel ruimte nodig te hebben.’

Vermaasenwalen’
Nettie heeft in de afgelopen vier jaar al zo’n beetje alle Maas en Waalse feesten bezocht: Pleinpop, Pinkstervaria, noem maar op. ‘We kennen alle feesttenten en natuurlijk het Carnaval. In de Betuwe droegen we ons steentje bij aan het fruitcorso daar. Ik zeg weleens: waar het Carnaval stopt gaat het fruitcorso nog een stapje verder, ten aanzien van het bouwen dan. Ontwerpen, lassen, zaden, bloemen en fruit lijmen, en dan kunnen we in september onze creatie laten zien. Het Carnaval hier vinden we erg leuk; volgende keer lopen we zeker mee!’ Nettie is nu bezig als vrijwilliger voor de rommelmarkt en het Oaffers Weekend, georganiseerd vanuit Eendracht. Tijdens de Leste Mert deelt ze met plezier namens de muziekvereniging glühwein en koffie uit aan de bezoekers. ‘Dit jaar loop ik voor de negende keer de Vierdaagse mee. Zo kan ik de streek goed leren kennen. Ook heb ik de mooie nostalgische plaatjes voor het Jumbo-album gespaard. Ik wil gewoon alles weten van Maas en Waal. Het is erg prettig dat ik voor mijn werk overal kom. Onze kinderen zijn ook al echt aan het ‘vermaasenwalen’: ze wonen en werken in deze streek, zijn hier getrouwd of spelen bij de Knaoiers.’ Dat laatste woord komt er nog niet helemaal goed uit, maar het is dan ook een lastige, die heb je zomaar niet onder de knie.

Vrije tijd
In haar resterende vrije tijd tuiniert en leest de Betuwse Horssense graag. Over haar woning, midden in het centrum van Horssen, heeft Nettie al van alles opgezocht, met de hulp van dorpsgenoot Jan Herckenrath. Het mooi in het straatbeeld passende huis heeft een interessante geschiedenis van uiteenlopende bestemmingen: zo was er ooit een huisartsenpraktijk in gevestigd, maar bood het ook onderdak aan een boerenbedrijf en een plantenkwekerij. ‘Toen we hier nog niet zo lang woonden, hebben we een housewarming party georganiseerd. Op die manier konden we gelijk een hoop mensen uit de buurt leren kennen. En enige tijd later ontvingen we hier honderd jongelui op bezoek voor een zwarte crossfeest. En mijn man? Die is grensrechter bij Leones.’

Altijd achterom
Het verschil met het leven in De Betuwe beschrijft Nettie: als volgt: ‘Het valt me op dat de huizen in onze nieuwe omgeving een stuk groter zijn dan wat we gewend waren, en de gebieden duidelijk uitgestrekter. Ik vind het mooi dat je hier bijna altijd achterom loopt bij de mensen en ze zijn ruimdenkend: ze laten je in je waarde. ‘We genieten er dagelijks van en we weten het zeker: we gaan hier echt niet meer weg!’