Patrick Huisman.
Patrick Huisman. Foto: GER LOEFFEN

Protocol

Column Column Babbels

Winssen kreeg afgelopen week hoog bezoek: koning Willem-Alexander kwam een kijkje nemen op het boerenbedrijf van de familie Verploegen. Het bezoek ging niet over lintjes, wel over lijntjes. Op het erf was een mobiel drugslab geplaatst waar onze vorst werd bijgepraat over de aanpak van drugscriminaliteit in het buitengebied.

Bij belangrijke onderwerpen horen belangrijke mensen. Logisch dus dat burgemeester Daphne Bergman hem ontving, met in haar kielzog heel wat pers. Het staatshoofd in een drugslab is natuurlijk wel een kiekje waard.

Wat helaas vooral bleef hangen was de wijze waarop onze burgermoeder gekleed ging. Nee, ik heb ’t niet over haar poncho of ‘t paar makkelijke gympen waar ze op rondliep. Dat zijn allemaal persoonlijke keuzes en je gaat nu eenmaal niet op naaldhakjes naar een boerderij.

Nee, de gymp wringt bij wat ze níet droeg: haar ambtsketting. Als protocolfetisjist heb ik de voorschriften er eens op nageslagen. Wat blijkt: bij openbare werkbezoeken zijn burgemeesters in functie. Daarom is het gebruikelijk dat ze, in elk geval in het begin, de tekenen van hun ambt dragen.
Maar waarom droeg Daphne haar ketting niet? Volgens de communicatieafdeling van de gemeente was ze vooraf verzocht de keten achterwege te laten “vanwege het informele karakter van het werkbezoek”. Die verklaring heb ik voor de gein voorgelegd aan deskundigen op het gebied van burgemeester- en koningshuisetiquette.

Ze zijn het eens: gemeentes zijn geheel vrij te bepalen of en wanneer de ketting gedragen wordt. Dat hangt helemaal af van het karakter van de bijeenkomst. Dat de Rijksvoorlichtingsdienst er om zou vragen is praktisch ondenkbaar.

Dat laatste wist ik al: meerdere aanwezigen hoorden Wim-Lex bij het werkbezoek namelijk opmerkingen maken over het ontbreken van de ambtsketting van Daphne. Dus wie zou deze protocolbreuk op z’n geweten hebben? De afdeling voorlichting zou er toch zeker niet over liegen? Dat zou pas een keten aan de wand zijn.

Door Patrick Huisman