Dichterbij: Begrafenis

D’r liépe miense in ’t zwart,
overal waor ie keek.
Sommige miense snotterden
en eandere keken bleek.

Hij waar nog mar un menneke
liep langs die miense heen.
Ut rook naor onjeklonje.
Hij kende d`r gin een.

Toen twee lange miense
de kiest af gingen sluiten,
liepe alle miense stillekes
in un lange rij naor buiten.

Enkele vrouwkes smiespelden
mi de heand dwars vur de mond.
Verder praotte niemand,
van iedereen die t’er stond.

De kiest ging in un wagen
en de stoet ging traog vurruit.
In de verte lui-jde klokken
verder waar t’r gin geluid.

In de kerk daor zong un koor
de zon scheen dur ‘t gebouw
Ut rook naor verse bloemen,
toch was iedereen in rouw.

Ut waar unne lange zit
in de spijkerharde banken.
Toen ut naor wierrook rook
begonnen miense wèr te janken.

Hij denkt nog wel ‘s trug
Aon die begrafenis van weleer.
Dè t-ie zô dicht bij d’n dood kwaam,
dè waar toen d’n urste keer.

Door Rinie van Haren