De Maas&Waler dat ben ik: Neel van den Oever

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Neel van den Oever
Leeftijd: 67 jaar
Woonplaats: Druten

‘Vanuit de Peel vertrok ik in 1973 naar Druten om er de opleiding Z-verpleging te volgen. Ik woonde in de voormalige verpleegstersflat op het Boldershofterrein.  Aanvankelijk werkte ik jarenlang in de zorg, maar op een bepaald moment rolde ik in een functie waarin ik me meer met de communicatie en later ook met de historie binnen de instelling bezighield.’ Neel werkte er tot 2020.

Voor het officiële afscheid in 2003 van de Filles de la Sagesse, de Dochters der Wijsheid, zou er een kleine tentoonstelling gemaakt worden. ‘We vonden in een zijkamertje allerlei oude, vergeten fotoalbums en boeken, waarin we de kronieken van de Zusters van Boldershof tegenkwamen. Zaken die beslist bewaard moesten blijven. Samen met een archivaris uit Wijchen, zetten we een archief op. Daarmee helpen we vaak mensen verder met gegevens over oud-Boldershof. Enkele jaren terug kon ik daaruit ook putten voor mijn boek over 100 jaar Boldershof. Die verhalen mogen niet verloren gaan; Boldershof is tenslotte van oudsher een sterk beeldbepalend instituut in Druten.’

Neel haalt verschillende fotoboeken tevoorschijn. Op de licht vergeelde bladen zitten zwartwitprentjes van verplegenden, van zusters in habijt en van bewoners, maar eveneens prachtige afbeeldingen van diverse interieurs zoals de slaapzalen. En niet te vergeten: de kapel, die nog steeds tussen twee belangrijke vleugels van het deels verdwenen complex staat. Sinds 1937 had Boldershof een eigen draaimolen. Ook dit stukje kermisvermaak staat op de foto’s, compleet met genietende kinderen. Neel vervolgt: ‘Die tentoonstelling in 2003 vormde de opmaat voor wat wij noemen: De Bewaorsvrouwe van Boldershof, nu ook werkgroep Erfgoed Boldershof genoemd. In het kader van de maand van de geschiedenis is er gedurende de gehele maand oktober een kleine expositie in de Drutense bibliotheek, over het werken in de zorg op Boldershof. Wij zien het als een prachtige gelegenheid om ons nieuwe project te tonen: Boldershof in miniatuurvorm. We krijgen daarbij veel hulp van vrijwilligers. In de bibliotheek staat een maquette van een bescheiden ingerichte oude slaapzaal. En een miniatuur draaimolen is te zien in het minimuseum van Boldershof, ter herinnering aan de helaas verdwenen echte.’

Neel is bijzonder gecharmeerd van de fraaie kapel. ‘Het is de enige in Nederland die nog in de oorspronkelijke staat van architect Eduard Cuypers verkeert. Een kunstwerk, dat is het. In 2008 wilde de nieuwe eigenaar het gebouw in de oorspronkelijke staat restaureren. Daarbij zouden bijvoorbeeld de kruiswegstaties weer terug moeten keren. Nou, dat was nog een heel verhaal. Ze bleken in een kerk in Oss beland te zijn. Wij daar naartoe. Maar de kerk zou gesloten worden, en het bisdom wilde geen medewerking verlenen. Een jaar later kwamen we erachter dat die schilderijen in een kerk in Biest-Houtakker hingen. Ik kwam daar toevallig langs, en wat denk je: ook die kerk zou spoedig gesloten worden. Enfin, ondanks het feit dat we weer geen toestemming kregen van het bisdom konden we uiteindelijk toch de staties terugplaatsen. Ik vind dat iets moet zijn waar het thuishoort, en niet waar iemand het graag zou willen hebben.’

Ze vertelt gestaag door. Over de koperen platen met (waarschijnlijk) afbeeldingen van de vier evangelisten, die voor het altaar stonden, en over het tabernakel, dat lang zorgvuldig bewaard in de werkplaats van de timmerman had gestaan en nu weer terug is. Tijdens een muziekuitvoering in de kapel hoorde ze dat iemand het totaal verwaarloosde torenuurwerk van de kapel ergens had gezien. ‘Er werd meteen gratis professionele restauratie bij toegezegd. En op de Boldershof archiefzolder troffen we nog een tekstpaneel aan dat op het altaar thuishoort.’

De toekomst van de kapel is vooralsnog onzeker. ‘Waarschijnlijk worden er appartementen in gerealiseerd, maar ik hoop nog altijd dat het een maatschappelijke en culturele functie krijgt. Schijnbaar is er in Druten niet voldoende draagvlak voor een passende bestemming. Ik ben bang dat het straks te laat is. Je kunt iets maar één keer weggooien!’

‘Ik woon al 48 jaar heel prettig in Druten. Je hoeft het dorp niet uit als je niet wilt. Alles is er. En ondanks de sterke groei heeft het toch het dorpse karakter behouden. Hoewel ik hier heel prettig woon, blijf ik in mijn hart een Brabantse.’

Door Ton van Hulst