Afbeelding
Foto: Trudy Kunz

Retraite

Column Column Bas van der Hoeven

Ik was een weekje in retraite. Even terug bij mezelf, zeg maar. Voor u nu denkt dat ik helemaal van de aarde ben losgeweekt: ik wilde schrijven zonder te worden afgeleid door aardse beslommeringen. Dus ben ik naar ons zomerhuisje gegaan, koelkast volgeladen, geen internet, geen tv, alleen maar heel veel groen en vogels. En mijn laptop, die, losgekoppeld van het wereldwijde web alleen nog maar schrijfmachine was.

Het boek waar ik aan werk moet eind van dit jaar klaar zijn. En het schoot maar niet op. Ik was met van alles bezig, behalve met van letters zinnen maken. Toch de kerntaak van een schrijver. Langzaam sloop paniek bij me binnen. Waarom was ik zo snel afgeleid? Mijn vriendin wist het antwoord. ‘Je verzint allerlei onbelangrijke bezigheden om maar niet te hoeven schrijven. Een bekend verschijnsel.’

Op een regenachtige maandagmorgen zat ik uit te kijken op natte bomen die moedeloos hun bladeren lieten vallen. De natuur had er ook geen zin meer in, bedacht ik en opende mijn laptop. Op de buitentafel lagen walnoten. Een Vlaamse gaai probeerde er een te kraken. Af en toe keek hij fel naar mij. Alsof de vogel wilde zeggen: ‘Kijk mij ploeteren terwijl jij daar maar zit. Nutteloos mens.’

Ik hanteerde een streng regime. Negen uur opstaan, schrijven tot twaalf uur. Lunchen, een wandeling door het groen maken en daarna verder tikken. Vijf uur koken, eten, nog een paar uur werken en naar bed. Na een week had ik twaalf hoofdstukken geschreven. Voldaan keek ik naar buiten. 

De Vlaamse gaai had een noot gekraakt en zat tevreden de inhoud op te pikken. Ik klapte mijn laptop dicht. Het was volbracht. De vogel keek me met zijn felle oogjes aan en knikte. Alsof hij wilde zeggen: Ik zei het je toch. Gewoon een kwestie van volhouden.

Door Bas van der Hoeven