Wopke

Wopke zou de christendemocratie weer ziel geven in dit door God vergeten land. De normen en waarden van weleer zouden opnieuw verankerd zijn in de hoofden en harten van het stemvee. Daarna zou alles vanzelf weer goed komen. God zou over zijn hart strijken, en misschien, héél misschien, deed Omtzigt dat daarna ook wel. Wopke had er elke avond voor het slapen gaan om gebeden.

’s Morgens was hij vol vertrouwen van huis gegaan. Zijn vrouw, ik denk dat ze Lopke heet, had hem christelijk op het voorhoofd gekust. “Succes. Je kunt het”, had ze tegen hem gelogen. In de auto met chauffeur keek Wopke in de spiegel. Hij zag diepe rimpels in zijn voorhoofd.

Hij had liggen woelen die nacht. Wat waren die waarden en normen ook alweer? Ja, heb uw naasten lief. Maar wat moest een politicus daarmee? Stel dat dat zou lukken, dan kon je niemand meer uitsluiten. Dan was het einde zoek. Gij zult niet liegen. Ach kom, eerlijkheid komt voor de val, dat had hij zo vaak zien gebeuren. Tegen de toorn van het volk was geen biecht opgewassen.

Toen stond hij daar. Als een trieste clown in een circus waarvan de tent allang was afgebroken. De leeuwen en tijgers loerden hongerig vanaf de tribunes naar hem. Hij keek op zijn blaadje en begon aan een speech zonder één oprechte zin. Eén langgerekte leugen kroop als een slang uit zijn mond en kronkelde zich om zijn bange hart.

En wat hij ook vertelde, wat voor zonnige toekomstbeelden hij ook opriep, de wanhoop week niet van zijn gelaat. Daar stond een man die zichzelf niet meer geloofde. De politiek had hem alle christelijke waarden ontnomen, Alles waarin hij ooit geloofde was als een kostbare vaas aan diggelen gevallen. Wopke grimlachte. Hij was klaar voor een topfunctie.

Door Bas van der Hoeven