Als dat geen echte liefde is...

AFFERDEN - ‘Snel, heel snel… om precies te zijn vijftien dagen na het overlijden van ons mam, piep jij er onverwacht tussenuit. Niks heb je ons laten weten, niet gewaarschuwd, geen koffer gepakt, helemaal niks, en zonder ons te hebben uitgezwaaid, neem je een enkele reis naar ons mam. Als dat geen echte liefde is.’

Bovenstaande tekst schreven de kinderen op het bidprentje van hun vader Tonnie Reijers (93), die op 13 maart, precies twee weken na hun moeder Toos (94), is overleden. Toos en Tonnie waren vorig jaar vijfenzestig jaar getrouwd en vulden elkaar perfect aan. Ze woonden in het ouderlijk huis van Tonnie, een boerderij die van vader op zoon is overgegaan.

Ze stopten met ‘boeren’ toen duidelijk werd dat zoon John geen opvolger wilde worden. Tonnie was vijfenveertig jaar en ging bij Hendrix in Druten werken. Hij had het er prima naar zijn zin. Via dit werk kwam hij in contact met de Leste Mert. Hij stapte in de bestuurscommissie en bleef tot zijn negentigste actief. Het welbekende beeld ‘Handjeklap’, in het centrum van Druten, staat symbool voor hem en Wim Mulders uit Puiflijk. Hij was bestuurslid van veel verenigingen en actief in de politiek. Voor zijn staat van dienst ontving hij een onderscheiding in de Orde van Oranje Nassau en hij werd benoemd tot ereburger van de gemeente Druten.

Het leven van de familie Reijers speelde zich vroeger vooral in de keuken af, waar de koffiekan van Toos altijd pruttelde. Ze was gastvrij en hield van gezelligheid. ‘Ze was de assistent van mijn vader voor zijn verenigingsleven. De vergaderingen werden in de opkamer gehouden, en zij voorzag de gasten van koffie, sigaretten en andere versnaperingen’, vertelt John. ‘Daar zitten voor velen goede herinneringen aan. Zowel ons mam als ons pap zijn thuis opgebaard. Een aantal mannen die afscheid kwamen nemen, gingen daarna in de opkamer nog even de geur van de goede oude tijd opsnuiven.’

John en zijn vrouw Mieke beschrijven Toos als een superlieve, sterke vrouw. Ze hield niet van poespas en verzette veel werk. Tot op hoge leeftijd schraapte ze voorovergebogen met een aardappelschilmesje het onkruid tussen de stenen uit. Ze was de kracht achter Tonnie en ondersteunde hem bij zijn verenigingsactiviteiten. Zij hield hem in beweging, letterlijk en figuurlijk. Toen Tonnie niet meer zelfstandig uit bed kon komen, kreeg Toos het voor elkaar om hem op de rand van het bed te laten gaan zitten. Vervolgens ging ze achter hem liggen en duwde hem met haar voeten omhoog. Een hele prestatie, want Tonnie was geen lichtgewicht.

John en Mieke gingen onlangs een weekje met de caravan weg. Zoals ze gewend waren ging de route door de Klapstraat. Het was raar dat daar niemand meer was om hen uit te zwaaien. ‘We wipten even naar binnen en kregen dan altijd wat lekkers mee voor onderweg. Zelfs aan de hond werd gedacht’, vertelt Mieke. ‘Vroeger kregen we al een vakantiecentje’, mijmert John. ‘We moesten dan wel eerst een vakantiedans doen met ons hele gezin. Dat is zo gebleven, ook voor de aanhang en (achter)kleinkinderen.’

Tonnie en Toos zijn aan hun volgende reis begonnen. In de harten van Carla, Thera, John en hun gezinnen zullen deze prachtige mensen voortleven.

Met de serie ‘Geschreven monument’ willen we samen met de familie een laatste eerbetoon brengen aan (een) overledene(n). Reacties zijn welkom via redactie@demaasenwaler.nl..

Door Elly Hagen