Maak kennis met ‘nieuwe’ Maas&Walers

Michael Florussen: ‘Oordelen zonder te weten’

Op zoek naar mensen die van elders naar Maas en Waal zijn verhuisd.

Vroege wandelaars in ons dijkenlandschap zullen hem zeker eens voorbij hebben zien lopen. Sinds een bedrijfsongeval in 1996 tobt Michael Florussen met zijn gezondheid, lopen is voor hem een grote uitlaatklep. Ondanks lichamelijke klachten heeft hij sindsdien nog vele jaren gewerkt, totdat hij in 2016 echter definitief wordt afgekeurd. 

Sinds enkele jaren haalt hij heel veel voldoening uit zijn werk als vrijwilliger bij Hospice de Brug. Er ‘zijn’ voor een ander tijdens de laatste fase van je leven.

Hij wordt geboren in 1969 in Auckland in Nieuw-Zeeland. Zijn ouders emigreerden begin jaren zestig en kregen in totaal vijf kinderen, waarvan Michael de jongste is. Toen er tussen 1973 en 1976 familieleden in Afferden overleden, besloten zijn ouders in 1979 terug te keren. Michael was 9 jaar oud, sprak alleen Engels en maakte ook nog mee dat het gezin in de eerste jaren een paar keer moest verhuizen. Uiteindelijk krijgt hij onze taal onder controle, studeerde hij werktuigbouw aan de MTS en ging hij aan het werk. Vele leuke banen volgden tot dat fatale ongeval.

Een jaar voor het ongeval keerde hij voor het eerst in jaren terug naar zijn geboorteland voor een lange vakantie. Het gevoel kwam bij hem op om bij terugkomst plannen te gaan maken om definitief terug te keren.
Echter……..eenmaal in Nederland loopt hij zijn grote liefde Mandy tegen het lijf. In het jaar 1996 viert hij ook de mooiste dag van zijn leven. Het stel wordt verliefd en binnen een maand wonen ze al samen.

Druten voelt inmiddels al jaren als thuis. Samen met Mandy en zoon Shane leven ze een goed leven in hun huis in de wijk Tichellande. 

Opvallend is dat hij nog wel eens in het Engels droomt. Hij spreekt echter vloeiend ABN al horen we wel een licht Maas & Waals accent én af en toe een Nieuw Zeelands klankkleur. 

Wat heeft onze streek (of land) wat overzee minder of niet voorkomt? Vooral oordelen gebeurt hier veel te veel. Zijn dystrofie (CRPS) is niet altijd zichtbaar. Het doet hem pijn als mensen zien dat hij veel loopt en dan denken dat hij te beroerd is om te werken. Oordelen zonder te weten. 

Door René den Biesen