Tessie Savelkouls, doorzettingsvermogen en passie

Een bijzonder verhaal van een oud-inwoner van deze regio. Hoe vergaat hen het leven buiten Maas en Waal, welke dromen hebben zij waargemaakt en wat is hun meest dierbare herinnering aan de streek? Deze keer ex-judoka Tessie Savelkouls.

Geboren op 11 maart 1992 groeit ze op in Appeltern. Alras blijkt dat ze niet geschikt is voor diverse, zoals ze zelft zegt “zachte sporten”. Als jong meisje is ze vooral stoer en soms kan het niet wild genoeg zijn. Met een vader, die diverse vechtsporten heeft gedaan en een moeder, die judo heeft beoefend, is het niet vreemd dat dit de sport is die zij vanaf haar zesde levensjaar gaat beoefenen. 

In Winssen is een judoclub waar ze aan de slag kan. Ze gaat steeds meer en vaker trainen, waarna de resultaten vanzelf komen. Als men in Winssen besluit niet meer aan wedstrijden te gaan deelnemen, brengt de club haar in contact met de Nijmeegse judoclub Tomoda. Het zijn vaak drukke dagen. Overdag gaat ze naar school in Den Bosch (eerst op de fiets naar Oss en dan met de trein naar de Brabantse hoofdstad) en ’s avond, na thuiskomst gaat de reis weer richting de stad aan de Waal. Ondertussen blijkt dat ze zeer talentvol is, ze wint onder andere het Nederlands kampioenschap onder 15 jaar. Bijna logisch gevolg is dat ze uitgenodigd wordt om te komen trainen bij de nationale selectie in Nieuwegein. In haar laatste jaar als junior scoort ze zowel tijdens het EK als het WK een bronzen medaille. 

Na afronding van haar opleiding vertrekt ze richting Nijmegen waar ze samen met haar vriendin een bovenverdieping gaat bewonen. Overdag studeren aan de Pabo aan de Groenewoudseweg. Geen reistijden meer waardoor er meer en meer getraind kan gaan worden met als gevolg dat er flinke stappen voorwaarts worden gemaakt. Extra trainingen in Papendal en Eindhoven stuwen haar op naar de top. In 2014 wordt ze Europees kampioen in de categorie U23 in de gewichtsklasse boven de 78 kg.

Langzamerhand wordt ze een wereldtopper. Tijdens de Olympische spelen in 2016 weet ze een zevende positie te bereiken. Twee jaar later wordt ze vijfde op het WK en wint ze een bronzen plak tijdens het EK. Alle hoop is gevestigd om te pieken tijdens de volgende Olympische spelen. Een zware knieblessure gooit emmers roet in het eten. Op basis van haar geweldige doorzettingsvermogen en passie van de sport weet ze zich, echter met de nodige hindernissen, toch nog te plaatsen. 

Terwijl Billie, de hond van beide dames, alle moeite doet om de aandacht te trekken c.q. het gesprek te verstoren, kijkt ze terug op haar carrière, die na Tokyo is gestopt. Haar mooiste overwinning, zo is haar conclusie, is het deelnemen in de Japanse hoofdstad. De weg was zwaar met gigantische obstakels. Er was grote hoop op een medaille, maar achteraf kan ze er mee leven dat dit niet is gelukt. 

Vanuit hun mooie huis in Arnhem is ze per augustus begonnen aan een volgende carrière. Ze werkt in het speciaal onderwijs met kinderen met psychische en gedragsproblemen. Ze maakt lange dagen en het werk is zwaar. Als ze echter over haar werk vertelt, verschijnt keer op keer een grote glimlach op haar gezicht. De passie voor het werken met deze kinderen is onmiskenbaar aanwezig. Wetende dat er in het leven het nodige aan werk verzet moet worden om een doel te bereiken, kan ze haar ervaringen in de sport inzetten om van waarde te zijn om de kinderen stappen vooruit te laten maken. Door haar nieuwe drukke leven komt het er niet altijd van richting Appeltern te gaan. Als ze echter haar ouders bezoekt, is het ook meer dan heerlijk om met de hond door het dorp waar ze is opgegroeid heen te wandelen.

Door René den Biesen