Marion Seuntjes is mantelzorger voor haar ouders.
Marion Seuntjes is mantelzorger voor haar ouders. Foto: GER LOEFFEN

Mantelzorg in Beuningen: Inburgering tachtigers

Mens

BEUNINGEN - Net voor kerst zijn mijn ouders bij mij op het erf in een mantelzorgwoning komen wonen. Dat had heel wat voeten in aarde, omdat ze hun vertrouwde Brabant met bijbehorende bossen niet konden missen. Ook de Brabantse mens is een begrip voor vertrouwd en doe maar gewoon mentaliteit. Dus toen uiteindelijk de stap gezet werd, moest er stevig gewend worden in de nieuwe Beuningse omgeving.

Zoetjes aan werd de omgeving verkend, waarbij overal naar natuur gezocht werd. De mooie natuur hier kon toch zeker niet de Kempense bossen vervangen. Maar dapper stapten de tachtigers op hun (niet elektrische) fietsen en reden rond.

De mensen met wie ze te maken kregen, voldeden boven mate aan de verwachting. De huisarts, apotheek en winkelpersoneel waren buitengewoon aardig. Dat deed mij voorzichtig opperen dat de mentaliteit hier misschien nog wel prettiger was dan in het Brabantse. Want onze ervaring is dat daar de echte dorpse mensen vaak meer in zichzelf en minder extravert zijn, waardoor je soms het gevoel van buitensluiting ervaart als je niet uit de innercircle komt.

De oudjes gaven bijna toe dat inderdaad hier de contacten met de mensen heel prettig verlopen en ze zich daardoor al een beetje thuis begonnen te voelen. Tot ze diezelfde middag weer dapper op hun fietsen stapten om naar de uiterwaard in Ewijk te fietsen. Daar had ik hen een plekje aangewezen waar je middels een opstapje en paal in de grond met een beetje moeite over het prikkeldraad kunt stappen, zo de uiterwaarden in, naar de Waal. Dat vonden ze geweldig; het deed hun weer terugdenken aan de struintochten door de Kempische bossen, waarbij zij ook continu de gebaande paden verlieten om door de wildernis heen te banjeren.

De fietsen lieten ze op mijn voorstel staan bij deze ‘overklimplaats’. De wandeling was geweldig. Tot ze weer terugkwamen bij hun fietsen en tot hun stomme verbazing zagen dat deze wel heel kaal leken. Alle fietstassen zowel op de bagagedrager als bij het stuur waren losgeknoopt en meegenomen.

Helemaal ontdaan kwamen ze zonder fietstassen weer thuis. Ik ging kijken hoe hun tocht bevallen was en vond twee oude mensen confuus in een stoel zittend thuis. Ze konden er niet over uit dat dit hun was overkomen. Dat zulke goeie mensen hier in deze regio toch zomaar fietstassen meenamen van twee fietsen die daar in de natuur staan. Dit was dat voor hun inburgering een flinke slag, net op het moment toen ze een beetje zin kregen in onze mooie natuur, die nog steeds niet kan tippen aan de Kempische bossen.

Een paar dagen later hebben ze nieuwe tassen gekocht. We zijn inmiddels drie jaar verder, ze fietsen weer vrolijk rond in de uiterwaarden. Mijn ouders hebben de natuur in ons rivierenland omarmd en de inburgering is volledig geslaagd.

Door Marion Seuntjens