De Maas&Waler Dat ben ik: Ineke Christiaans

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                Ineke Christiaans
Leeftijd:                61 jaar
Woonplaats:        Ewijk

'In Ewijk ben ik geboren, ik groeide op in een fruittelersgezin. Toen ik na de middelbare school een keuze moest maken, wist ik het al gauw: ik wilde naar de kunstacademie. Maar mijn ouders vonden dat niet zo'n goed idee: 'Doar kunde toch niks mee verdiene?' Ze wilden dat ik een 'gewone' baan ging zoeken.'

Pittig werk

'Ik wist het even niet meer, maar werd kort daarna gewezen op verzorgingstehuis Overmars in Winssen, waar ze nog personeel zochten. Ik probeerde het, deed een opleiding, en merkte dat dat werk wel bij me paste. Uiteindelijk heb ik er 38 jaar gewerkt, totdat het tehuis gesloten werd. Ik werd overgeplaatst naar Waelwick, waar ik nu met dementerende ouderen werk.' Ineke vertelt dat het pittig werk is, zowel lichamelijk als geestelijk, maar het geeft haar wel een goed gevoel te merken dat ze er nodig is, zeker nu met het personeelstekort.

Portretten

'Toen ik trouwde in 1982 gingen we in Bergharen wonen, maar we bleken helaas niet bij elkaar te passen, en ik vertrok weer naar Ewijk. Hier heb ik het al sinds 2000 goed naar mijn zin. Het is rustig, vrij en ik zit midden in het groen. Erg groot is mijn huis niet, maar toch heb ik ruimte voor een atelier, waar ik vrij veel tijd doorbreng met het maken van portretten in (meestal) olieverf. Ook geef ik af en toe workshops voor kleine groepjes. Ik wil de mensen graag iets leren waar ze wat aan hebben, ik wil ze ook laten zien hoe ze een portret moeten opbouwen. Dat is trouwens best wel lastig, voor je het weet ben je de gelijkenis kwijt.'

Kunstroute

'Dit jaar deed ik mee met de Kunstroute Beuningen. Het was voor mij de eerste keer, en ik vond het best wel een beetje spannend, begrijp je? Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, maar kreeg veel belangstelling en enthousiaste reacties. Een leuke, stimulerende ervaring.' Ze kijkt regelmatig naar de portretten die in de woonkamer hangen en staan, uitgevoerd in olieverf, acryl en krijt, en die stuk voor stuk de indruk wekken dat de afgebeelde personen daar aanwezig zijn. Met warmte vertelt ze er over. Ineke heeft een poos in Nijmegen met een groepje andere kunstschilders portretten gemaakt, maar ze stopte ermee in een periode waarin ze niet zo lekker in haar vel zat.

Portretwedstrijd

'Maar nu gaat het weer helemaal goed. Mijn huidige partner is erg geïnteresseerd en stimuleert mij enorm. Hij gaat ook altijd mee naar exposities en zo, dat vind ik geweldig fijn. Ik heb ook meegedaan aan een vrij belangrijke portretwedstrijd: de Nederlandse Portretprijs. Ik verwachtte er eigenlijk niets van, maar mijn werk werd geselecteerd uit meer dan 500 inzendingen! Dit jaar deed ik weer mee, en wat denk je: opnieuw geselecteerd, daar ben ik wel trots op.'

De grijze snor

In haar niet al te grote maar goed werkbare atelier hangen uiteraard veel portretten aan de wanden. Rembrandt, Einstein, koning Willem-Alexander, en mensen uit Maas en Waal. 'Ik werk regelmatig naar foto's, bijvoorbeeld als iemand overleden is, maar als mensen komen poseren wordt het portret vaak net ietsje beter, dan kun je gewoon meer zien als je aan het werk bent. Bovendien vind ik de gesprekken die dan ontstaan altijd leuk. Laatst wilde ik een oude man schilderen die een prachtige grijze snor had, echt heel indrukwekkend. Maar er was alleen maar een foto beschikbaar, en na enige tijd vroeg ik of ik een andere foto mocht maken. Ik vreesde het al: weg snor!'

Mooie vormen

Gewoonlijk moeten mensen even wennen aan een portret, vertelt ze. 'Het is nu eenmaal geen foto, je moet er gewoon met andere ogen naar kijken.' In Nijmegen schildert ze nu met een groepje naar model. Ze beschouwt het als een soort trainen, je leert iedere keer weer iets bij. Ineke maakt overigens niet alleen portretten, ook schildert ze wel eens koeien of bloemen. Ik hou van mooie vormen, daarom ben ik er ook trots op dat we hier in Ewijk een kasteel hebben. Ik wandel er vaak langs, gewoon om even te kijken. En de oude school waar ik als kind nog les heb gehad, daar gaan ze appartementen in maken, die wordt gelukkig niet afgebroken.' Ze hangt nog even een zelfportretje terug.

Door Ton van Hulst