De Maas&Waler dat ben ik: Wilma van Veen

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Wilma van Veen
Leeftijd: 50 jaar
Woonplaats: Deest

"Ik heb lang in Boven-Leeuwen gewoond, vanaf mijn geboorte. Ik werkte in Deest in een cafetaria, waar ik wel eens met de eigenaresse wat ging drinken in het café daar vlakbij. "Ooit koop ik jouw café, zul je zien", zei ik voor de aardigheid een keer tegen de café-eigenaar. Hij lachte, want ik was daarvoor nog veel te jong. Maar later vroeg hij me: 'Wil je het nog kopen?' En zo ben ik eenentwintig jaar geleden hier begonnen, met een zaal, een café en een slijterij. We hebben veel feesten of partijen, maar dat kost veel energie. Het cafeleven is natuurlijk vaak nachtwerk, en nu voel ik soms dat ik geen dertig meer ben. Want ja, na een huis vol gasten moet je toch eerst nog een paar uur schoonmaken en opruimen. Maar de gezelligheid maakt veel goed, hoe meer mensen hoe liever, zeg ik altijd. Soms hebben we een bandje met leuke muziek, dan weer is er een biljart- of darttoernooi of een andere aardige activiteit."

Vrije tijd
De keerzijde is wel dat Wilma minder tijd heeft voor een privéleven, want dat betekent dat ze dan personeel zou moeten inschakelen om haar te vervangen. "Natuurlijk hebben we wel personeel, een aantal mensen die dag en nacht voor ons klaar staan. Netje, bijvoorbeeld, werkt al 20 jaar bij ons. Ik heb wel wat tijd voor hobby's, al is het niet echt veel. Ik ga graag met mijn hondje Gismo een wandelingetje maken, door het dorp, of over de dijk. Maar ook besteed ik tijd aan het lezen van boeken. Thrillers van Stephen King, Dan Brown, dat soort dingen."

Zeeltje
"Maar toch wel mijn grootste hobby is het Zeeltje. De naam komt van de visvijver met de naam 'Zeeltje', waar het festivalterrein aan grenst. Maar eigenlijk had het popfestival dus net zo goed 'Palinkje' kunnen heten. 'We gaan hier een feest organiseren en ooit spelen hier de Stones', zei iemand eens." De eerste band die optrad was The Breeze, de band van Wilma's partner. Ook niet gering. Alweer vele jaren geleden nam een aantal vrijwilligers, waaronder Wilma, de organisatie over van het vorige bestuur, dat meer aandacht wilde besteden aan de Feestweek en de Toeristische Markt. Ze kregen een doos vol papieren en begonnen vol goede moed. Zodoende werd de Feestweek losgemaakt van het Zeeltje. Sinds die tijd werken er via de stichting Rock On verschillende vrijwilligers hard aan mee om het festival op te zetten.

Wilma zorgt, samen met Sandra, voornamelijk voor de catering voor bands en vrijwilligers. Ook is er nu drie dagen muziek, in plaats van die ene dag vroeger. "Het was gewoon te veel werk om alles op te bouwen voor slechts één dag. In het begin was het wel een beetje zoeken naar de juiste acts en optredens, maar nu loopt het erg goed. We hebben geen extreem harde muziek. Tijdens de beginjaren stonden er een paar Pipowagens met toiletten, schaftwagens die we her en der bij aannemers en boeren hadden geleend. Nu is alles veel professioneler, met prachtige douches voor de artiesten."

Gemoedelijke mensen
Fans uit heel Nederland komen luisteren naar de rock- en bluesklanken. Zo langzamerhand begint Deest zelfs een beetje trots te worden op het hele gebeuren, lijkt het wel. De bezoekers, gemoedelijke mensen die voor de muziek en de gezelligheid komen, vallen hier in het dorp toch een beetje op en geven kleur als ze door de straten wandelen. "We vinden het nog steeds erg leuk om te organiseren, hoewel de plek waar het Festival wordt gehouden eigenlijk heel lastig is: er is niets. Geen water, geen electra. Waar we vroeger een paar zielige straaltjes water haalden uit wat tuinslangen, hebben we nu alles prima voor elkaar, ook bijvoorbeeld zware aggregaten voor de stroom. Helaas doet de gemeente niets, behalve de vergunning verlenen. Wel is er wat sponsorgeld van bijvoorbeeld het Prins Bernhard Cultuurfonds en de provincie, maar verder komen ieder jaar de baten weer ten goede aan het Festival."

Deest
Over het dorp zegt ze: "Jammer dat er zo vreselijk veel vrachtwagens over de Vriezeweg rijden, maar verder is het in Deest altijd feest. Ik merk wel dat als je hier iets op wilt zetten, je ook gemakkelijk hulp krijgt, in allerlei vorm", aldus een tevreden Wilma.

Door Ton van Hulst