De Maas&Waler dat ben ik: Gina van de Geijn

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Gina van de Geijn - van de Geijn
Leeftijd: 99 jaar
Woonplaats:  Beneden-Leeuwen

Volgens Gina van de Geijn werd een eeuw geleden de was nog schoon met een wasbord en droogde het op de bleek. Op zaterdag poetste ze niet alleen de schoenen van het hele gezin, maar schuurde ook de klompen en maakte ze daarna met kalk weer wit.

Gina kan het weten, want aanstaande zaterdag hoopt zij samen met haar gezin haar honderdste verjaardag te vieren. In aanwezigheid van haar drie dochters blikt zij terug op haar leven.

Gina is geboren en getogen in Horssen. Na de lagere school ging ze aan het werk. 'Ik heb bij de manufacturenzaak van Gubbels en bij het postkantoor gewerkt. De overige uren hielp ik thuis mee, want we hadden veertien kinderen en ik was de een na oudste. Het groepje is klein geworden, want er leven nog maar twee zussen. Als ik vrij was, ging ik met vriendinnen een eindje lopen. Tijdens een van deze wandelingen kwam ik Piet van de Geijn uit Beneden-Leeuwen tegen.'

Schuilhouden
Het bleef niet bij die ene wandeling. Piet en Gina kregen verkering en gingen, ondanks de oorlog, in 1943 trouwen. 'De eerste tijd was niet gemakkelijk. We gingen in Beneden-Leeuwen aan de dijk wonen en vooral 's nachts moesten we ons voor de Duitsers schuil houden. Ze kwamen de Waal over, op zoek naar jongemannen die ze meenamen naar Duitsland om te werken. Een broer van mijn man is niet aan hen ontkomen. Hij is nooit meer teruggekeerd. Tot vandaag weet ik niet precies wat er met hem is gebeurd. Op een keer hebben de Duitsers onze en vele andere woningen langs de dijk in brand gestoken. We waren nog geen jaar getrouwd en alles kwijt.'
De oudste dochter Cily was al geboren en het gezin moest elders onderdak zoeken. Dat vonden ze bij Daan de Klein in Boven-Leeuwen. 'Daarna hebben we in Beneden-Leeuwen een noodwoning gekregen, en na de oorlog hebben we veertig jaar in de Wielstraat gewoond. We kregen nog twee dochters, Ans(je) en Hilly, en een zoon, Wim. Onze zoon is ons ontvallen, want hij is op zijn zesentwintigste omgekomen bij een auto-ongeluk.'

Actief
De dochters trouwden en Piet en Gina werden opa en oma. Een mooie tijd, die te kort duurde. 'Ik was net 65 toen Piet overleed. Ik kreeg gelukkig veel steun van de kinderen en andere mensen in mijn omgeving. Ik bleef actief, want ik speelde koersbal en bingo. Tevens was ik jarenlang vrijwilligster bij de Heyacker. Dankzij een vriendin ben ik gaan dansen. We deden met verschillende dansen, waaronder de Mazurka, de Veleta, Tango en de Sirtaki, aan wedstrijden mee. Dat vond ik erg leuk, en ondanks dat ik nooit les heb gehad, heb ik een keer de eerste prijs gewonnen', vertelt ze lachend. 'Ik kijk graag televisie. Vroeger was ik vooral fan van Dr. Phil en Rad van Fortuin. Nu volg ik trouw 'Met het mes op tafel', ik kijk alweer uit naar het nieuwe seizoen. Tot twee jaar terug zat ik nog zelf achter de naaimachine. Doordat ik last heb van mijn handen, en moeilijk kan lopen, wordt wat ik kan helaas wel steeds minder.'

Dankbaarheid
Vierentwintig jaar geleden leerde ze haar vriend Antoon kennen. Ik ben daar dankbaar voor, want het is een fijne man en we hebben het goed samen. Ik vind het jammer dat de regels nu zo zijn dat we niet samen naar een verzorgingshuis kunnen. Dat zou voor ons een goede oplossing zijn. Als er nu een van ons ziek wordt dan moeten we gescheiden leven. Ik heb onlangs in het ziekenhuis gelegen en ik zou tijdelijk naar een verzorgingshuis moeten. De plaatsen waar ik terecht kon waren Amsterdam, Utrecht of Millingen aan de Rijn. Dat wilden we niet en ik ben daarom naar huis gegaan.'

Honderd jaar
Gina weet niet wat haar zaterdag te wachten staat. Ze is nieuwsgierig, en omdat ze pas een nieuw gehoorapparaat heeft moeten haar dochters waakzaam zijn voor haar scherpe gehoor. Haar dochters zijn het er unaniem over eens dat het bijzonder is om een moeder van honderd te mogen hebben. Gina op haar beurt is trots op haar (schoon)kinderen en haar zes klein- en vijf achterkleinkinderen. 'Ik kijk er echt naar uit om samen met hen en Antoon mijn honderdste verjaardag te vieren', besluit ze.

Door Elly Hagen