Dichterbij: De kolenboer (1)

Ge zaag van ginnewij-jer
de kolenboer al rij-je.
Mi zun perd en wagen
altèd op veaste tij-je.

Kwaam langzaam dichterbij,
heel zuutjes dur de bocht.
Zun kar laag volgelaoi-je.
Ut wier nog thuis gebrocht.

Unne lèège zak van juute
die sloeg ie um zunne nek.
Daorop de zak mi kolen.
Hij kende ut gelèk.

Lenig es ie waar
sprong-ie van de bok.
En liep dan mi de kolen
rap naor ut kolenhok.

Bij d’een nog in de kelder
bij d’eander achter ’t huis.
Overal waor ’t-ie kwaam
daor waar-t- ie keind aon huis.

Mi zun humor en zun praot
Brocht-ie mee un hoop vertier.
Zun heandel waar zun lèève.
De miense zun plezier.

Hij makte gèrn un praotje
en kreeg ie soms de kans
dan haolde’n ie un streek uit
mar ontsprong wel zelf de dans.

Hij noemde dè zwarte humor.
Hij zee: ‘Dè gift ut lèève kleur.
en es ge ut nie errug veind,
ik mot er wèr vandeur.’

Door Rinie van Haren