Dichterbij: Stèrk zijn

Ze rijen onderweg naor huis,
d’r is nog niks gezèèd.
Ieder z’n gedachten,
d’r is un steen verlèèd.

Hij kik un keer naor rechts,
un traon glimt in ut licht.
Un ongewone spanning
is te zien op heur gezicht.

De arts die hâ gin twijfel.
Ut nijs kwaam es un klap.
Ze zijn nog flink ontdaon nou.
Zij vuult d’r-eige slap.

‘Hoe zeg ik ut de keinder?’
dè spôkt nou dur d’r hoofd.
‘We zouwen altèd eerlijk zijn.
dè heb ik ze beloofd.’

Tis ut urste wè ze zegge kan.
Hij brèkt zowèt in tweeje.
Hij houdt ut ôk nie langer dreug,
’t is nog mar net geleeje.

Vur heur is ’t nog ut ergste,
zij kreeg ut vur de kieze.
En hij? Hij mot nou stèrk zijn,
en nie zichzelf verlieze.

Aes hij z’n haend legt op d’r knie,
kik’t-ie heur heel efkes aon.
‘We laote echt mekaor nie los.
Nou we dur di dal heen gaon.’

Ze kikt en lacht dan zachtjes,
mi traonen op d’r gezicht:
‘t Waar nog noot zô donker,
of ut wor ôk wel wèr licht.’