Dichterbij: Verlaote

Elke’n aovund vur ’t raom
kikt-ie vur zich ût.
Hij ziet alleen zun eige
gespiegeld in de rût.

Z’n waakvlam brè-andt nog altèd.
Zun hoop gift-ie nie op.
Ondanks dè ze nie mer kum.
Ze gee nie uit zunne kop.

Hoe kon ut toch zô fout gaon
ze hân ’t saam zo goed.
Ze wônden drie jaor samen
in veur- en tegenspoed.

Tot un korte tèd geleeje
noot gin onvertogen woord.
Mar onderlaotst toen zee ze
dè ze zich steeds meer stoort.

Ze miste èchte liefde
d’r waar gin romantiek.
Hij is nou immaol zô-tie is,
veul minder fanatiek.

Ze brèi-jde d’r un eind aon
verdween mi de Noorderzon.
Iets wè ‘t-ie tot op heejen
mar nie begrijpe kon.

Bepruufd mar ôk bedroefd
ervaart-ie zunne crisis.
De breuk die lèk vurgoed.
Nou dè ze d’r nog nie is

Nou wacht ie alle daage
tot ut wor ès in ‘t begin
hoewel hij ‘t ôk wel wit,
tegen bètter weten in.

Door Rinie van Haren