Mevr. de Poes

Ik moest het even terugzoeken, maar ik kom sinds oktober 2020 al bij Mevrouw de Poes. Toen ik aan het daten sloeg, had ik het maar meteen verteld; onder het mom, je kunt het maar gezegd hebben. M’n date deed er destijds niet moeilijk over. Moest ik zelf weten, zei ze. Afgelopen maandagavond was ik weer eens aan de beurt. ‘Madame’ mopperde een beetje en vertelde dat ze zich stoorde aan het feit dat haar beroep niet is erkend. Zij werkt wit, maar vele collega’s arbeiden in de clandestiniteit.

Het pand waarin ze opereert, is niet meer dan een bovenverdieping op een verlaten industrieterrein. Een lange, houten trap begeleidt klanten naar boven. Eenmaal boven zijn er comfortabele, elegante roze, rood uitziende stoelen om even te wachten, mocht ze nog met een andere klant bezig zijn. Mijn bezoek duurt doorgaans een uur. Kost dan een paar centen, maar dat heb ik er graag voor over. Ik was een goede klant zei ze laatst. “Nooit te laat, betaald altijd netjes voor mijn diensten, en heb je nooit achteraf horen klagen.”

Ondanks dat Mevrouw de Poes pas rond de 25 is, heeft ze door de jaren heen een ware reputatie opgebouwd. Ze praat ook zelden over andere klanten, al schrok ik wel tijdens mijn laatste bezoek dat ze maar liefst 100 vaste klanten had. Dat is nogal veel. Zeker wanneer je bedenkt dat ze eigenlijk alleen van maandag tot donderdag werkt. Die 100 klanten leveren haar een leuk inkomen op, maar er is ook een keerzijde. Ze heeft vaak last van haar rug. Krom zitten, vooroverleunend het geleuter van haar klanten aanhoren en dan zijn er ook nog klanten die niet op komen dagen. Mevrouw de Poes is overigens m’n nagelstyliste en voltooit één keer in de maand een manicure en paraffine behandeling.

Door Rex Broekman