Dichterbij: De bus naor Nimwèège

Soms dan hâ de buschauffeur
wel ’s un pesthumeur.
Dan reed-ie strak op tèd wer weg.
En wie te laot kwaam die ha pech.

Mi un wolk van dampend geas
en dansend op z’n achtereas,
de deuren nog mar nauwluks dicht,
verdween ie ronkend uit ut zicht.

Ut is dan ôk al lang gelee
dè ik toen mi die bus mee ree.
Achter die lange rij van raome
- ‘t waor un korte tijdsopnaome-

Keke miense veul naor buiten,
vanachter nat beslaogen ruiten.
Af en toe was ‘r un gesprek.
Aon sociaal contact waar gin gebrek.

D’r wier gepraot, d’r was contact.
Un enkeling zaat weggezakt.
Achterin die stuiterbus
keek-te blij uit naor Terminus.

Bij Pûflûk vloog de bus umhoog
es ie langs De Hucht heen vloog.
De ene nao de eand’re bocht
wier mi un blaauwe plek bekocht.

En dan un stop bij de remise,
een wissel zonder tèd verliezen.
Dizze chauffeur is opgewekt,
un vlotte praoter, goedgebekt.

Gin geschud mèr, heen en weer.
Dizze rijd echt es un heer.
Ge hèt gin keuze wè ge wil,
mar soms makt un chauffeur toch ut verschil.

Door Rinie van Haren