Dichterbij: Kerst (1)

Es Sinterklaos vertrokken waar,
stond er drèk iets te gebeuren.
Ut huis dè wier versierd,
in rooi’ en gruune kleuren.

D’n boom mi plestieke takke
kwaam vurzichtig naor beneeje.
Un deus gevuld mi grotpapier,
kwaam van de trap gegleeje.

Twee deuze vol mi ballen,
en in ut midden laag de piek.
En zèkskes vol mi engelehaor,
taofelkleedjes van plastiek.

Mi veul zurg waren de lèmpkes
vurrig jaor netjes ingepakt.
Toch zijn ze - onvurstelbaar himmaol in de knup gerakt.

Urst de lèmpkes uitprebeere,
gin van alle gaven licht.
Dan mar één vur één aondrèèi-je.
Welke weigerde zunne plicht?

Vur un grote houten kiest
moes iedereen aon de keante.
Daorin lage de beeldjes
gerold in aauwe kreante.

De kerstgroep waar van gips,
hâ dur de jaore wè geleeje.
Jaore geleeje brook ik
onbedoeld un schaop in tweeje.

En sinds die keer mot ik
ieder jaor opnij wèr heure.
Dè ik dè schaop gemold heb.
Hoe kon dè toch gebeure?

Door Rinie van Haren