Patrick Huisman.
Patrick Huisman. Foto: Ger Loeffen

Stortkoker

Column Column Babbels

Soms is het nieuws gewoon bagger, dat geldt zeker voor het granulietdossier. Deze week gloorde even hoop op verbetering toen de rechtbank Midden-Nederland oordeelde dat Rijkswaterstaat en het ministerie ten onrechte informatie achterhielden bij de beantwoording van het WOB-verzoek van reportageprogramma Zembla. 

Demissionair minister Barbara Visser moet haar huiswerk overdoen en meer openheid van zaken geven. Daar mag ze overigens twee hele maanden over doen, een burn-out moet je niet willen natuurlijk! 

Maar dat beetje positief nieuws werd overschaduwd door het onontkoombare idee dat die grote, boze overheid West Maas en Waal en Druten heeft bestempeld tot nationale vuilnisbak. Er gaat namelijk opnieuw een waterplas volgestort worden.

De Kaliwaal, een voormalige zandwinlocatie, is gemarkeerd als dumpplek voor een paar ton met PFAS vervuild rivier- en havenslib. Lekker, zo’n paar ton smurrie vol chemisch afval. Ideetje uit de stortkoker van gedeputeerde Drenth van de provincie. 

U begrijpt, doorgewinterde afvalbestrijders als Ans Mol en haar Drutense collega-wethouder André Springveld staan er niet om te springen. Stappen ondernemen wordt echter lastig, de ontwerpvergunning is zo vaag opgesteld dat je amper specifieke bezwaren kunt aantekenen.

De staatssecretaris laat de gemeentes ook aan hun lot over. Hij steekt de kop in ’t zand en legt de eindverantwoordelijkheid bij Rijkswaterstaat en de provincie. Die instanties moeten bepalen of het verantwoord is om te storten in de Kaliwaal. Maar storten is sowieso de enige optie, dus je kunt hun ongetwijfeld objectieve antwoord al aan je water voelen.

Ans Mol wijst nog maar eens op het voorzorgprincipe: er is weinig bekend over de lange termijn effecten van PFAS en dus zou je het niet moeten willen. Net als bij granuliet. 

Maar de Nederlandse overheden wachten liever tot we er over 25 jaar achter komen dat een deel van het ‘Land van Maas en Waal’ een grote gifbelt is geworden. Soms is het nieuws bagger en slibt alles dicht. Net als deze column.

Door Patrick Huisman