Collectieve milieuschaamte

Schaamt u zich al kapot? Laatst las ik weer iets moois dat mijn wenkbrauwen deed fronsen. Na vliegschaamte en vleesschaamte krijgen we een nieuw fenomeen dat klaarblijkelijk cargoschaamte heet. 

En, voor ik het vergeet, ja er bestaat inderdaad ook al bezorgschaamte, barbecueschaamte, meer-dan-twee-kinderen-schaamte (ik schaamde me al bijna dood dat ik helemaal geen koters heb, dus dat scheelt dan weer), sproeischaamte en aircoschaamte.

Als u het niet erg vindt, zet ik de verwarming even op 21 graden terwijl ik dit schrijf, want m’n huis is slecht geïsoleerd en we gaan natuurlijk niet in de kou zitten. Cargoschaamte dus. Voor de leken onder ons: we halen te veel spullen uit andere landen, dus moeten we minder ‘cargoën’. Dit laatste woord is een niet-bestaand werkwoord gevormd van het zelfstandig naamwoord ‘cargo’, oftewel lading; maar dan in 1e persoon meervoud.

Het zal wel de 21e eeuw zijn waarin we leven, maar er komt me toch een partij onzin op ons af waar de honden echt geen brood van lusten. Mijns inziens is dat hele schaamtegedoe gewoon aangepraat. En ik schaam me totaal niet om dat en public te verwoorden. 

Ik hoop overigens dat bij u, tijdens het lezen, namelijk niet direct inktschaamte optreedt, want het zou zomaar eens kunnen zijn dat ik deze column eerst opgeschreven en daarna nog geprint heb. Op naar make-upschaamte, dieselschaamte, houtkachelschaamte, toilet- en inpakpapierschaamte enzovoorts. Wacht, de bel gaat, daar zul je mijn bestelling nieuwe sneakers hebben.

Door Rex Broekman