Rinie van Haren.
Rinie van Haren. Foto: John van Gelder

Gedicht Rinie van Haren

Column Dichterbij

Mun jungske

‘K-loop ekkes langs oew kamer
en zie oe liggen in oew bed.
De deur stee op un kiertje
en op de muur oew silhouet.

In ut kunstlicht van ut lèmke
lig-de mit oew eugskes dicht.
‘k-heur ut ritme van oew aojum
en ‘k-zie net nog jouw gezicht.

Ge ligt daor mooi te slaope
onbezurgd en nog zô teer.
Ik duu de deur iets wijer open
dan kijk ik bètter op oe neer.

Het râkt me nou ik naor oe kijk
hoe ons keind daor vredig lit.
Wè steej oe nog te wachte?
Niemand die dè nou al wit.

Ut liefste wil ik oe vur leed
en vur gevaor behoeje.
Mar alleen mi ups en downs
zul-de dur ut lèève roeie.

De dag dè gij gebore wier
kneep ik hard in bei-j mun haend.
Dè zowiets mijn nou overkwaam
oversteeg toen mun verstaend.

Ik zal er altèd vur oe zijn
gij – mun alles, vlees en bloed.
Ik zal oe goed bescherme
tegen onheil en tegenspoed.

Zielsgelukkig zijn we nou
dè gij hier bij ons bent.
Slaop mar lekker jungske.
Vur altèd papa’s vent.