Afbeelding
Foto: Trudy Kunz

Trubadoer

Column Column Bas van der Hoeven Column Bas van der Hoeven

Mijn zoon heeft nieuwe snaren op m’n piano gezet en het ding gestemd. Nu klinkt het zwarte gevaarte weer zoals het moet. Mijn vriendin ging op het krukje zitten, knakte met haar vingers, zette een beduimeld boekje op de standaard en begon te spelen. Ik herkende de melodie. Faria, een liedje dat mijn vader graag zong. In het Duits, het heet dan Lustig ist das Zigeunerleben. Ik neuriede mee.

“Je speelt fantastisch”, zei ik en zong mee over zigeuners die in het Duitse bos een heerlijk vrij leven hebben. “Je zingt prachtig”, zei ze. “Faria was een van de lievelingsliedjes van mijn vader. Hij speelde het in het bejaardenhuis tot zijn laatste snik. Het leverde hem gratis borrels op.”

Bejaardenhuis, gratis borrels, ik zag een zonnige toekomst gloren. 

“Kun je Man müsste nochmal zwanzig sein spelen?”, vroeg ik. “Dat was het favoriete lied van mijn vader. Hij zong het altijd op bruiloften en partijen.” Ze bladerde in de stapel muziekboeken van háár vader. “Hier heb ik het”, riep ze en even later klaterden de akkoorden door de kamer. Ik zong. Zoals ooit mijn vader deed. Over nog eenmaal jong zijn, nog eenmaal zo verliefd zijn als toen. 

Nu zijn we een muzikaal duo. We noemen ons Trubadoer, Trudy en Bas. Trubadoer speelt liedjes van en voor hun vaders die in de hemel zijn. My Bonnie is over the ocean, Het broekje van Jantje, Ik heb eerbied voor jouw grijze haren en als uitsmijter Het dorp van Wim Sonneveld.

Deze herfst en winter gaan we oefenen en in het voorjaar is Trubadoer te boeken. We zingen gratis in verzorgingshuizen. Over de tijd dat we jong waren en langs het tuinpad van onze vaders de hoge bomen zagen staan. Toen we nog niet konden weten dat alles voorgoed voorbij zou gaan...

Bas van der Hoeven