Afbeelding
Foto: Trudy Kunz

Oppassen!

Column Column Bas van der Hoeven

Daar sta ik. Met een trappelzakje en een schreeuwend meisje. De baby moet in het kledingstuk gewurmd worden. Dat lukt me niet. Bang om mijn kleinkind pijn te doen sta ik onhandig te frunniken. Het slachtoffertje schakelt over naar een hogere toonsoort, om haar ongenoegen nog duidelijker te maken. 

Het begon vrijdagmiddag met een telefoontje van mijn dochter. “Pap, kun je vanavond oppassen? We hebben gereserveerd bij een restaurant, maar kunnen geen oppas krijgen.” Ik belde mijn vriendin. Die was meteen enthousiast. Die laat geen kans voorbij gaan om ons kleinkind te zien. “Natuurlijk doen we dat”, riep ze. “Ik kom er meteen aan.” Een uur later reden we samen naar Nijmegen. Kort na onze aankomst gingen de jonge ouders gezandstraald en gesteven de deur uit.

Drie kwartier later kreeg ik al een berichtje binnen: ‘Hoe is het? Alles Goed?’ De moeder twijfelt blijkbaar aan haar vader als babysitter. Is ze vergeten hoe ik haar - na haar moeder - als geen ander wist te troosten? “Geniet nou maar en neem de tijd. Wij redden het hier prima”, zei ik. 

Na een uur knuffelen gaf Sofia aan dat ze moe was. Door in haar oogjes te wrijven en onbedaarlijk te huilen. Dat had mijn dochter al voorspeld. Toch wist ik niet wat te doen. Hoe deed ik dat een kwart eeuw geleden? 

Dan spoelt de tijd terug. Mijn instinct neemt het over. Ik ben weer een kordate vader. Dat trappelzakje is zo aan, maar Sofia blijft blèren. Ik buig me over de wieg, streel haar zacht en hervind verloren zinnen. “Stil maar schatje, opa is er. Rustig maar, ga maar lekker slapen.” Ze kijkt me aan zoals haar moeder ooit deed, snikt nog wat na, haar lijfje ontspant. Ze slaapt. 

Op onze tenen verlaten we de kinderkamer.

Trots en blij.

Door Bas van der Hoeven