Pinksteren

Zelfs toen de hemel nog binnen handbereik was en zonden werden vergeven door ze op te biechten achter een gordijntje, vond ik Pinksteren al een raar feest. 

Kerstmis, de geboorte van Jezus, dat snapte zelfs een kind. Dat er herdertjes bij nachte lagen en koningen op kamelen achter een ster aan gingen om op kraamvisite te gaan, slikte ik voor zoete koek. Dat Maria een kind kreeg dankzij de Heilige Geest leek me ook logisch. Een gewone sterveling zou dit wonder immers nooit kunnen verrichten.

Pasen, de lijdensweg en wederopstanding van Christus, dát was een spannend verhaal vol verraad, onbegrip en wreedheid, maar vooral van opofferingsgezindheid en vergeving. Zo’n ploert als Judas, die zijn beste vriend verraadde voor geld, zou ik nooit worden. Die Pilatus was een slappeling die dacht dat hij zijn schuld kon uitwissen door zijn bebloede handen te wassen.

Zelfs op Hemelvaartsdag liet mijn kinderlijke fantasie me niet in de steek. De prentjes met daarop een als een raket opstijgende Jezus hielpen daarbij. God de vader, de zoon en de heilige geest waren weer gezellig samen in de hemel. Beneden leek alles weer op orde. Verlost van de erfzonde begon de mensheid aan een glorieuze toekomst.

Met Pinksteren kon ik niets. Als kind begreep ik niet waarom de heilige geest een hoofdrol moest pakken met zijn vurige tongen. Ik begrijp het nog steeds niet. Jezus had alles toch al prima geregeld? Pinksteren is een slap, op special effects leunend, slot van een ijzersterk verhaal, vergelijkbaar met het laatste deel van Game of Thrones.

Daarom heb ik afgelopen weekend vooral nagedacht over de lessen die ik leerde uit de kinderbijbel. Waarden die geen ontspoorde paus, door machtswellust verblinde bisschop of zondige pastoor me heeft kunnen ontnemen. Dat vergeving haat verzengt en liefde doet opbloeien. Amen.

Door Bas van der Hoeven