Ukelele

Ik heb mijn vriendin een ukelele cadeau gedaan.

Voor mensen die dat niet weten: een ukelele is een minigitaar met vier snaren. Ooit door Portugese rietsnijders naar Hawaï gebracht en daar razend populair geworden.

Ze zag het ding in een winkel en was verkocht. En tja, dan koop je zo’n hol onderdeurtje. Het instrumentje had haar onmiddellijk in zijn greep. Urenlang zat ze te rammelen op de snaren, een geluid producerend dat het midden hield tussen een klapperend kunstgebit en een omvallende rij borrelglaasjes.

Ze nam het ding mee op kraamvisite en speelde Isn’t she lovely van Stevie Wonder. Moeder en kind barstten in snikken uit. Het duurde lang voordat de baby door de zorgzame vader tot bedaren was gebracht.

Na een dag hard werken schrok ik ’s nachts wakker. Ze zat naast me in bed Stairway to heaven te oefenen. Het klonk als Highway to hell op een valse banjo. “Wil je daarmee stoppen”, vroeg ik. “Ik wil slapen.” Ze zette Slaap kindje slaap in. Ik vertrok naar de zolder.

’s Morgens kwam ik brak de kamer in. Ze zat met de tong tussen haar tanden fanatiek te oefenen. Ik herkende de hakkelende notenbrij niet. “Hoor je het niet?”, riep ze beledigd. “Radar Love, van de Golden Earring. Dat ga ik straks, om kwart over vijf, spelen. Als eerbetoon aan de jarige George Kooymans. Met alle ramen open.”

Ik twijfelde. Moest ik de buren adviseren te evacueren, of het valse instrumentje verpletteren. “Als ik jou was, zou ik eerst maar eens stemmen”, zei ik zuur.

Ze lachte blijmoedig en tokkelde lustig verder: “Hoeft niet”, antwoordde ze. “Dat heb ik gisteren al gedaan. Per post.”

Door Bas van der Hoeven