Column Bas van der Hoeven: Bucketlist

Mijn dochter hield haar kind in haar armen. Oneindig teder. Ze sloeg haar ogen op en ik zag hoe moederliefde zich mengde met bezorgdheid. Zonder directe aanleiding vroeg ze: “Je zorgt toch wel goed voor jezelf pa? Als je iets voelt, dan ga je toch naar de dokter?”

Even was ik alleen maar verbaasd. Daarna een beetje beledigd. Natuurlijk zorg ik goed voor mezelf. Hoewel... Weinig beweging, veel lekker eten, regelmatig de fles op tafel... “Ja hoor. Als ik mijn kleine teen voel kloppen, bel ik 112.”

Die grap vond ze niet leuk. Het leven is te kostbaar om een loopje mee te nemen, dat straalde ze uit. En plotseling begreep ik wat er is gebeurd. Ik ben een generatie opgeschoven. Ik ben niet meer diegene die zich zorgen maakt, ze hebben zorgen om mij.
Maar ik ga niet dood. Nog lang niet. Niet dat ik nog een emmer vol met wensen heb, zoals schijnt te moeten. “Wat staat er op jouw bucketlist?” Als mensen dat vragen ben ik weg en schrap ze in gedachten van mijn gastenlijst. Bucketlist! De angst voor de dood heeft vele gezichten.

Ik heb gezien hoe het in de praktijk gaat. Hoe mijn vader elk jaar inleverde. Zijn gereedschap, zijn vishengels, zijn auto. Hij liet zijn Peugeot drie jaar lang wegroesten op het parkeerterrein bij het verzorgingshuis. Morgen zou hij weer rijden. Hoop doet leven. Het liep anders. Zijn vrouw stierf, alles wat zijn leven had gekleurd, vervaagde. Als het zover is, is sterven een voorrecht, daar vertrouw ik op.

Maar zover is het nog lang niet! Ik heb geen rugzak en geen emmer. Ik leef. Puur gelukkig, om de liefde die me omringd, om de nieuwe lente, om beloftes die smeulen in de ogen van een kind.

Bas van der Hoeven