Babbels: Honderdnegenendertig

Honderdnegenendertig. Als je het voluit schrijft is ’t een mond vol, iets om even bij stil te staan. Toch las ik er afgelopen zaterdag overheen toen ik het in de krant zag staan: 139 coronadoden op één dag.

Eerlijk is eerlijk: ik schrok niet meer toen ik het las. Het dodental is te abstract geworden. Blijkbaar ben ik niet de enige, want we blijven elkaar massaal en gezellig opzoeken. Een andere verklaring voor het toenemen van de besmettingen tijdens een lockdown heb ik niet. Het virus is vreselijk, maar we hebben het zelf in de hand.

U merkt, dit is helaas geen positieve column. Ik mocht willen dat het anders was. Liefst hield ik een vlammend betoog voor het opengooien van de middenstand en vooral die zo gemiste horeca. De ondernemers verdienen het. En waar is waar: De Maas & Waler moet het hebben van adverterende ondernemers. U leest deze column alleen omdat er een advertentie naast staat.

Van die 139 doden kwamen er 3 uit Beuningen, 3 uit Wijchen, 2 slachtoffers woonden in Druten, en in West Maas en Waal stierf één iemand. Negen doden door corona in onze regio op dezelfde dag.
En dan zijn er nog mensen die na tien maanden dood en ziekte nog durven spreken van een griepje.

Onbegrijpelijk als je ziet dat de ziekenhuizen hier in Nederland nog net niet overstromen. En dat terwijl de Britse en Zuid-Afrikaanse varianten op de loer liggen. Wie de horrorbeelden uit Italië van afgelopen voorjaar vergeten is, moet eens kijken naar de situatie in Londen momenteel. Ronduit beangstigend en extreem dichtbij, Brexit of niet.
De lockdown blijft voorlopig nog wel even. Net als het verdriet dat 139 families kennen sinds de krant het dodental afdrukte. Achter kille cijfers schuilt het hartverscheurend gemis van die geliefde opa, geweldige moeder, fantastische broer of beste vriendin.

Hou dat in gedachte. Zeker als je zelf geen statistiek wil worden.

Door Patrick Huisman