Column Bas van der Hoeven: Demonstratie

De herfst demonstreert elk jaar weer de vergankelijkheid der dingen. Dood blad dwarrelt neer, noten en zaden bedekkend die verscholen het voorjaar afwachten. Kleurrijke paddenstoelen schreeuwen juist om aandacht en versieren in obscene voortplantingsdrift het rouwkleed van moeder natuur. 

Tijdens de wekelijkse wandeling die ik met twee vrienden maak, waren we vaak alleen op smalle paden. De laatste weken lijkt het bos een van de laatste wijkplaatsen waar je nog vrij kunt in- en uitademen. Opvallend veel mensen zoeken hun heil in het herfstbos om de frisse geur van verrotting op te snuiven.

Ook opmerkelijk: bij alle ellende die de pandemie veroorzaakt, lijkt het alsof wandelaars meer oog hebben voor elkaar. Begroeten lijkt normaal, bijna niemand passeert zonder oogcontact te maken. Het is alsof de gemeenschappelijke vijand, een onzichtbare kwelgeest, ons even de onderlinge verschillen laat vergeten. Ons welvaartsschuitje dobbert weliswaar lekgeslagen de verkeerde richting op, maar we zitten er samen in dus moeten we het samen oplossen. Dat is, gezien de soms tegengestelde belangen, niet eenvoudig. 

Er zijn mensen die denken dat wij de aarde vernietigen, ik denk dat het andersom is. De aarde wil van ons af, het meest onverzadigbare en wrede wezen dat de evolutie heeft voortgebracht. Een met intelligentie behept monster dat, met virussen, moet worden uitgeroeid om het leven op deze planeet weer een kans te geven. 

Onder aanvoering van krankzinnige wereldleiders zijn we bezig het lot van de mensheid te bezegelen. Regenwouden verdwijnen, ijskappen smelten, de atmosfeer wordt vergiftigd. Er lijkt geen weg terug. Maar maak je niet druk om de aarde, die redt zich al miljarden jaren. Maak je druk om je kinderen en kleinkinderen. Die zullen vragen wat je deed terwijl alles instortte. Stel dat je dan moet zeggen: “Ik was aan het demonstreren tegen coronamaatregelen.” 

Door Bas van der Hoeven