Column Bas van der Hoeven: Gemiste kans

Ik heb nooit een hoge pet op gehad van ons koningshuis. Ik zie het als een met weinig talent begiftigd operettegezelschap, dat spaarzame optredens in den lande verzorgt. Performances waarbij minzaam knikken en wuiven de meest opvallende prestaties zijn. Ze slokken vele miljoenen per jaar op.

Maar ach, het ondersteunen van ons koningshuis kost slechts een schijntje als je het bedrag afzet tegen bijvoorbeeld de kleine straatcriminaliteit. Bovendien maken we in het buitenland goede sier met het gekroonde gezin, dat gelukkig kijkend de harten steelt van volkeren die gebukt gaan onder een sadistische monarch, een zwakbegaafde partijleider of een oersaaie president.

Toch doen Willem Alexander en Maxima het niet slecht, zeggen mijn zussen. Zij houden al decennialang plakboeken bij van de Oranje-dynastie. Als ik ze kraaiend van plezier zag bladeren in hun plakboeken, had ik vrede met dat dure, maar verbindende Oranjetheater. Tot voor kort.

Het land zucht onder een tweede coronagolf. Mensen vrezen voor hun baan, hun bestaan of zelfs hun leven. Een gezondheidsbedreigende pandemie raast rond de aardbol. Eenzaamheid, onverdraagzaamheid, egoïsme, ongefundeerde agressie, dreigende anarchie en armoede zijn de bijverschijnselen.

In zo’n rampjaar waarin het volk reddeloos, redeloos en radeloos is, krijgt de koning 5 procent opslag. Om zijn stijgende onkosten te kunnen dekken. Hij accepteert het zwijgend. Dat getuigt van weinig voeling met zijn volk, de worstelende onderdanen die vast wel weer bovenkomen, maar nu door een diep dal gaan.

Hoe nobel zou het zijn, hoe meevoelend, hoezeer getuigend van empathisch vermogen, als onze vorst zou zeggen: “Geliefd volk, weliswaar zitten Wij te springen om een aanvulling op ons stipendium, maar ik zie er van af. Ik lijd mét u. Ik wens te voelen wat mijn volk voelt. Ik zal mede de last torsen die u terneerdrukt.”

Dát zou pas koninklijk zijn.

Bas van der Hoeven