Column: Bas van der Hoeven: Belazerd

Nooit gedacht dat ik nog eens belazerd zou worden.

Dat overkomt mij niet, dacht ik als ik op tv zag hoe goedgelovigen werden opgelicht door mensen waar de onbetrouwbaarheid van afdroop. Toch is het gebeurd.

Wij wilden onze zomerresidentie laten opknappen. Dat was hard nodig. De oude stacaravan was amper geïsoleerd en hier en daar vrat houtrot aan kozijnen en daklijsten. Dus vroegen we bij twee klussers een offerte aan. We kozen diegene die beweerde dat hij al ‘heel wat caravans’ had opgeknapt. Kwam dat even goed uit. Hij begon een week later dan afgesproken, maar toen ze eenmaal met drie man aan de slag gingen, vorderde het werk gestaag. Door de Haagse tongval van de bouwvakkers leek het of we in een sketch van Jacobse en Van Es waren beland. Lachen.

Dat lachen zou ons snel vergaan. Na een week bleek dat de onderkant rot was. Pech, dat hadden we eerst moeten bekijken, kan gebeuren. Maar geen nood, voor een x bedrag klaarde de man ook dat klusje. Dat wil zeggen: zijn twee medewerkers kropen onder de caravan, ruimden de daar door vorige eigenaren opgeslagen rommel op en bevestigden nieuwe balken onder ons zomerverblijf.

Tot zover niets te klagen. Weliswaar verscheen de baas nog zelden op de werkplek en de twee werknemers lieten ook steeds vaker verstek gaan, maar wat maakte dat uit. We hadden de tijd. En het werd mooi. De voorgevel zat al gedeeltelijk in nieuwe beplating, kozijnen werden geplaatst. Als de baas zelf kwam stelde hij nieuwe aanpassingen voor en ook wij bedachten verbeteringen. Op een dag opperde hij zelfs alles plat te gooien en voor 65.000 euro een ‘paleisje’ op onze standplaats bouwen. Dat wilden we niet. Vanaf die dag was zijn enthousiasme verdwenen. Het werk lag stil. Wordt vervolgd.