Afbeelding
Illustratie: Trudy Kunz

Column Bas van der Hoeven: Schaaltje

Column Column Bas van der Hoeven

Deze week was ik bij een echtpaar waarmee ik al heel lang goede banden onderhoud. Zowel de man als de vrouw hebben een creatieve hobby. Over zijn passie wil ik het nu niet hebben.

De vrouw maakt prachtige sculpturen, schalen en beelden. Ze zijn wat kleiner gaan wonen en nu valt nog meer op hoeveel ze heeft gemaakt en vooral hoe veelzijdig ze is. Het huis staat er vol mee, in de gang word je al begroet door naakte torso’s.

“Waarom verkoop je nooit iets?”, vroeg ik toen we buiten aan de koffie zaten. “Ach”, antwoordde ze, “wat moet je vragen voor een beeld waar je weken of maanden aan hebt gewerkt? Mensen vinden het al snel te duur. Dus geef ik het liever weg.”

Maar dat weggeven gebeurt niet al te vaak. Ze is verknocht aan haar scheppingen, ze houdt ze graag in de buurt, het liefst in de familie. “Ik heb mijn dochter een keer een heel mooi schaaltje gegeven. Zij vond er niks aan, ik kreeg het terug.”

Na die afwijzing wilde ze het schaaltje ver wegstoppen. Dat vond haar man niet goed: “Het is een prachtig werk. Je moet er trots op zijn.”

“O ja”, daagde de vrouw hem uit, “wat zou jij er dan voor geven?”

“Minstens vijftig euro”, zie de man, zonder een seconde te aarzelen.

De echtgenote keek stomverbaasd naar de kerel die ze al een halve eeuw dacht te kennen. Even aarzelde ze en zei toen: “Oké, verkocht.”

Het schaaltje staat nu prominent te pronken op het dressoir. Met die 50 euro zijn ze gaan borrelen op een terras.

Man blij, vrouw blij.

Soms is het leven zó eenvoudig.