Column Bas van der Hoeven: Soixante-neuf

Vrijdag is het zover.

Dan word ik 69.

Nooit gedacht dat ik die leeftijd zou halen. Een mens met goede genen en een hoop geluk kan blijkbaar een eind komen. Vooral als hij of zij geen leidinggevende functie ambieert, braaf condoom, autogordel en mondkapje draagt en stug doorademt.

Ik heb veel moeite gedaan om mijn leven te bekorten.

Zonder helm te hard gereden op opgevoerde brommers, te veel gerookt, gedronken en gegeten. Zonder zwemdiploma, maar met een fles jonge jenever, diep in de nacht de rivier over geroeid om op paling te gaan jagen. Met wankele benen op een smalle balk luiken van rijnaken opengelegd met onder mij de gapende muil van een scheepsruim. Met ware doodsverachting gevulde branstoftanks op schepen dichtgelast, bij windkracht acht in masten geklommen. Zonder plu de regen in, zonder trui de vrieskou getrotseerd, in slaap gevallen in bad.

En dat zijn nog maar de fysieke gevaren. Wat te denken van piekernachten zonder de verkwikkende zegen van de slaap, dagen zonder levenszin, maanden zonder liefde, jaren zonder God...

Nou ja, dat laatste is niet helemaal waar. Toen ik nog heilig in Sinterklaas en andere bisschoppen geloofde, leek God ver weg. Een verzinsel, een hersenspinsel. Maar sinds roepingen uitblijven en kerken een voor een worden gesloten, woont God in mijn hart. Hij wandelt naast me, waakt over me, als een goede vriend.

Toch geloof ik niet in de hemel. Ik geloof in liefde en eindigheid. Dus zowel in de eindigheid van liefde als de liefde voor eindigheid. Het verdwijnen in het niets, het letterlijk plaats maken voor de volgende generatie, dat lijkt me heerlijk en rustig. Heerlijk rustig dus. Dat zwarte gat in. Stijf van morfine, slap van stervenswil, omarmd door geliefden.

Maar zover is het nog niet.

Ik word pas 69.

Soixante-neuf.

Kom op schat!