Afbeelding
Illustratie: Trudy Kunz

Column Bas van der Hoeven: Thee uit China

Column Column Bas van der Hoeven

Het verleden kan een loden last zijn, zo hoor ik weleens van mensen met slechte jeugdherinneringen. Het steeds weer herbeleven van die ellende werpt een duistere schaduw over hun heden en niet zelden ook over hun toekomst. Daar heb ik geen last van. Dat is geen verdienste, ik heb gewoon geluk gehad. Blijkbaar koester ik vreugdevolle ervaringen en sluit de sombere op in een brandvrije kluis.

Mijn verleden is daardoor vrolijker gekleurd dan dat van veel mensen met wie ik het deelde. Dat bleek weer eens toen ik op een verjaardagsfeest mijn eerste grote liefde tegen het lijf liep. Een lijf waar zo te zien in 35 jaar weinig aan veranderd was, dus ik was meteen weer thuis. We hadden het over onze levens na de scheiding, waarin zoveel deuren waren opengegaan. En over vroeger.

Ze vertelde hoe kwaad ik werd toen ik van haar een zwartwitgeblokte broek niet aanmocht naar een officiële bijeenkomst. Ik herinnerde me de broek, maar het voorval niet. Het was toch een mooie ontmoeting, omneveld door dat vreemde mengsel van spijt en opluchting om wat was en nooit meer zal zijn.

Ze verdween in de massa en ik werd langzaam dronken. Een staat van beneveling waarin je gevoelswereld zich scherper lijkt af te tekenen tegen het grijs van alledag. Muziek komt dan dubbel binnen. Vooral toen de band een nieuw lied inzette, de drummer zong: You can take all the tea in China, put it in a big brown bag for me... Ooit was het óns lied, Tupelo Honey van Van Morrison.

Even later stond ze weer voor me. "Draai jij dit ook nog steeds?", vroeg ze. "Jazeker", antwoordde ik. "Afgelopen week nog." En even zaten we weer op dezelfde golflengte, dankzij thee uit China.