Column Bas van der Hoeven: Doelpunt!

Als er op 10 augustus 1967 een voetbalscout op het schoolplein van mulo Sint-Michaël in Beek had gestaan, was mijn leven heel anders verlopen. Dan was ik nu misschien wel interimcoach van Feyenoord geweest.

In de week dat Scott McKenzie met San Francisco het Beatles-lied All you need is love van de eerste plaats in de Top 40 verdrong, gebeurde het.

Het was midden in de Summer of love. Daar was ik veel meer mee bezig dan met studeren.

Die gedenkwaardige dag slenterde ik vervuld van leerweerzin over het plein toen iemand riep: 'Hee Bas, doe je mee? We komen een man te kort.' In de middagpauze werd altijd een potje gevoetbald, maar ik mocht en wilde nooit meedoen. Ik had affiniteit noch ervaring met het populaire balspel.

Ik kreeg een plaats in de spits. 'Daar kan hij de minste brokken maken', sprak een talentvolle dorpsgenoot schamper. Al na een paar minuten gebeurde het. Er viel een bal voor mijn voeten. Ik wilde richting vijandig doel lopen, maar voor me doemde een beer van een verdediger op. Ik probeerde de bal weg te tikken, maar bleef achter een stoeptegel haken. Half vallend leek mijn struikelpartij op een schijnbeweging. Ik stond plotseling áchter de brede back, met de bal aan mijn voeten!

In trance speelde ik die door de benen van een tweede opdoemende verdediger. Die vloekte luid, probeerde me te vloeren, maar ik stond al voor de stomverbaasde keeper. Met een droog schot joeg ik de bal tussen de twee jassen die het doel afbakenden.

Mensen stonden met open mond en geheven armen als bevroren langs de lijn. Geen vogel zong nog. Geen wolk bewoog. De aarde was gestopt met draaien. Alleen ik schreeuwde en sprong.

Ik had mijn eerste en laatste wereldgoal gescoord.