Column Bas van der Hoeven: Ouder

Ouder worden gaat vanzelf. Dan bedoel ik niet ouder van een kind worden, dat gaat alles behalve vanzelf. Dat is vaak nog een heel gedoe, vooral voor vrouwen. Nee, ik bedoel dat je een leeftijd bereikt waarop mensen voor je opstaan in de bus, de deur voor je open houden en je meneer noemen. Je hoeft niet meer te werken, nooit meer vroeg op te staan, nooit meer te vergaderen, je wordt nooit meer gekweld door de onzekerheden van je chef...

Je hoeft alleen nog maar te leven. Een hele dag, tot diep in de nacht, naar muziek luisteren, in twee dagen een boek uitlezen. Drie dagen voor de buis hangen om een serie af te kijken, vier dagen op Schiermonnikoog zwerven of vijf dagen lang werken aan een schilderij dat je daarna aan gort slaat en in de kliko propt. Zes dagen in je tuin bezig zijn, om je te verwonderen over de nieuwe beloftes die de herfstwind aandraagt. En dat allemaal met hart en ziel. Zonder verwachtingen, puur om te genieten van het moment.

Deze levenskunst bereikt een duizelingwekkend niveau als je hem samen beheerst. Liefst met mensen die net als jij voor de mooiste zaken des levens geen naam hebben, maar er wel intens van genieten. Een wandeling door de regen, een lunch op een terras, een gesprek over de geheimen die je eindelijk hebt ontrafeld, de zorgen die je bent ontstegen. De Liefde - meer dan alleen een woord - die je teder omarmt met haar duizenden tentakels.

Eén zegening moet je ten deel vallen om volop te kunnen genieten van de voorrechten van de ouderdom: je moet gezond blijven van lichaam en vooral van geest. Dan blijft het leven kostbaar als uranium en wordt tegelijkertijd vluchtig als helium.

Alles vervliegt in kalme schittering.

Niets blijft.