Column Bas van der Hoeven: Grootvader

Of ik graag opa wil worden, vraagt mijn dochter. Ik schrik, ze is nog zo jong. Blijkbaar ziet ze iets in mijn blik, want ze vervolgt: 'Nee, nee, ik ben niet zwanger, maar ik bedenk weleens wat voor een leuke opa jij zult zijn.' Grootvader. Het klinkt wel mooi.

Mijn vader was de oudste zoon van Abraham van der Hoeven. Na hem kwamen er nog zoveel broertjes en zusjes dat de laatste twee in de kantlijn van het volle trouwboekje zijn gekrabbeld. Ik ben de jongste van negen, kort na mijn geboorte stierf opa, ik herinner me hem alleen liggend in een ziekenhuisbed.

Mijn gedachten drijven door de nevels van de tijd naar een stokoude man tussen gesteven lakens. Met trillende handen reikt hij mij een kistje aan, het voelt alsof hij de toekomst van het geslacht Van der Hoeven in mijn handen legt. Het is een leeg sigarenkistje, alleen de geur herinnert nog aan de grote bolknakken.

Ik was teleurgesteld, maar goed opgevoed, dus zei ik: 'Dankjewel lieve opa.' Kort daarna lag hij in een heel grote sigarenkist in de kerk. Ik begreep er niks van. Hij had zijn handen gevouwen, zijn ogen gesloten en hij zag eruit alsof hij innig tevreden was. Het kistje werd me dierbaar. Als ik het deksel opensloeg, was het of opa binnenkwam. Maar dat kon niet, had mijn moeder gezegd. Opa was terug naar oma. Dat kon ik niet bevatten. Waar kon je nog naartoe als je in een grote sigarenkist diep onder de grond lag?

Mijn grootste schatten bewaarde ik een leven lang in het laatste geschenk van mijn grootvader. Het lege kistje werd een metafoor van mijn leven dat ik zelf inhoud moest geven. Ik ben nu al benieuwd aan wie ik het straks mag doorgeven.