Column Bas van der Hoeven: Bloedheet

Temperatuur is maar een getal.

Beleving verankert waarheden die daarna vervormen in de nevels van herinnering. Anders kan ik niet verklaren waarom ik me de schoolvakanties herinner als de warmste periodes in mijn leven.

De cijfers van het KNMI logenstraffen die herinneringen, maar ik weet nog hoe ik wekenlang elke dag met mijn vrienden naar de rivier ging om te vissen. Tot aan mijn middel in het water staand vingen we voorn en bliek zoveel we wilden. Dagenlang achter elkaar waren we aan en in het water te vinden.

Dan was er de wanhopige zomer waarin ik dagelijks in mijn rode mini langs het huis van mijn verboden liefde reed om een glimp van haar op te vangen. Die was ook bloedheet. Airco hoorde nog niet tot de standaarduitrusting van een autootje. Ramen open en zoveel mogelijk rijwind opvangen, dat verkoelde een beetje. Dat mijn oververhitte hart geen bloed maar lava door mijn asbesten aders pompte, hielp ook niet.

Veel later was er een zomer waarin de nachten zo verstikkend heet waren dat binnen slapen een kwelling werd. Dus gooiden we een matras onder de gouden regen en sliepen in een sterrenbespat hemelbed. Als koningskinderen in een sprookje keken we naar het eindeloze uitspansel waarin onze toekomst als een komeet voorbij raasde.

Negen maanden later was er een kind. Een kind met het licht van de lente in zijn ogen. Met de belofte van het voorjaar in zijn glimlach, met de geluiden van het prille ochtendgloren in zijn stem.

De snikhete zomers op de scheepswerf, waarin de beschermende kleding als een verstikkend ruimtepak de warmte vasthield. Enkele meters verder stroomde de rivier. Met de belofte van verkoeling, maar onbereikbaar. Een tantaluskweling.

En nu?

Heet? Valt wel mee.

Binnen blijven, veel drinken, rustig aan.