Struinen met Saar

Uiterwaarden Afferden-Deest

Samen met mijn honden Saar en Body struin ik dagelijks door de natuur in de omgeving, vaak in de Afferdense en Deestse uiterwaarden.

Voor het broedseizoen ben ik nog één keer met Saar en Body onaangelijnd dwars door de uiterwaarden gelopen. Wellicht de laatste keer. Het gebied is veranderd, heel erg veranderd. Na het afsluiten van de weg bij Afferden heeft de fauna in het hart van het gebied meer rust gekregen. Anderzijds zorgt de nevengeul én toenemende recreatie voor meer onrust. Bij een hogere waterstand stroomt het gebied vaker en sneller vol water. De onrust als gevolg hiervan was vooral zichtbaar bij de reeën. Op de gekste plaatsen kwam je ze tegen.

Je ziet aan de sporen dat ze in de nacht door het hele gebied lopen, waarna ze in de vroege ochtend zich weer terugtrekken in het stukje bos wat er nog staat. Bij normale waterstanden zie je dat de reeën in de ochtend nu langer in het hart van het gebied verblijven. Daar passen geen loslopende honden bij. Dat moet je ook niet willen.

De afrastering is inmiddels om het hele gebied gezet en ook dat beperkt nogal mijn wandelingen. Via ingang Deest is er nog een klein stukje waar Saar en Body even kunnen rennen. Maar voor hoelang nog... Staatsbosbeheer heeft nog geen informatie naar buiten gebracht. Waar komt het losloopgebied? Waar kunnen we nog trainen met honden? Het is nog afwachten. In ieder geval zou het voor het creëren van draagvlak fijn zijn dat er een informatieavond komt. Het is tenslotte onze achtertuin die zij mogen gaan beheren. Op dit moment mis ik toch nog de oude uiterwaarden.

Wat ik ook zal missen, zijn mijn ontmoetingen met Toon Lourens. Toon heeft lange tijd samen met zijn vrouw midden in de uiterwaarden gewoond. Toon jaagde ook in het gebied. De wildstand in het gebied was in die tijd altijd goed. Weidevogels, hazen, konijnen, fazanten, reeën noem maar op. Alles was in overvloed aanwezig. Het deed hem pijn om door de werkzaamheden het gebied te zien veranderen. De laatste jaren ontmoette ik Toon regelmatig op de dijk waar hij met zijn verrekijker naar reeën en ander wild aan het speuren was. We spraken over het aanwezige wild en ik liet hem de filmpjes zien die ik maakte met mijn wildcamera. Een week voor zijn dood liep ik nog een stukje met hem naar het 'watersnoodhuisje' waar ik hem twee reeën aanwees die zich schuilhielden in de fruitboomgaard. Het lopen ging eigenlijk niet meer, maar hij wilde de reeën zien. Als Toon mij zag was altijd het eerste wat hij zei "En? hedde nog wa gezien?"

Een natuurman en een hondenman. Rust zacht Toon.